Κοινωνική Δικαιοσύνη χωρίς δίκαιη φορολόγηση δεν μπορεί να υπάρξει. 

Του Χασάπη Πέτρου*

Θα πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας ένα πράγμα. Δίκαιο φορολογικό σύστημα και γενικά δίκαιη φορολόγηση δεν πρόκειται να υπάρξει όσο το κράτος αντιμετωπίζει την κοινωνία ως απατεώνα. Όσο αντιμετωπίζει τους πολίτες ως εν δυνάμει φοροκλέφτες. Μελετείστε με προσοχή οποιαδήποτε φορολογική νομοθετική διάταξη και θα διαπιστώσετε με έκπληξη ότι πίσω από κάθε διάταξη κρύβεται η  προσπάθεια του κράτους (δίκην «Σέρλοκ Χόλμς») να ανακαλύψει τον φοροαπατεώνα. Για παράδειγμα, τα τεκμήρια και κάθε ανάλογη μέθοδος κάνει αυτό ακριβώς.

Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η απαλλαγή με βάση τις αποδείξεις. Αυτό δεν γίνεται με ειλικρινή πρόθεση του κράτους να ελαφρύνει τον φορολογούμενο από τα έξοδα διαβίωσής του, αλλά γίνεται με σκοπό να συλλάβει τον «φοροαπατεώνα» που δεν εκδίδει αποδείξεις. Με τον τρόπο αυτό μετατρέπει τον κάθε πολίτη σε «κυνηγό κεφαλών» εναντίον των συμπολιτών του για συλλογή φόρων, διαφορετικά καταδικάζει τον πολίτη που δεν ενδιαφέρεται να συλλέξει αποδείξεις να πληρώσει αυτός. Αυτή όμως η στάση του κράτους δεν καλλιεργεί φορολογική συνείδηση στους πολίτες. Τουναντίον τροφοδοτεί την καχυποψία και την μη εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όχι μόνο δεν καλλιεργεί φορολογική συνείδηση, αλλά ούτε και εισπράττει φόρους. Απεναντίας φορολογούνται υπέρμετρα μόνο οι συνεπείς φορολογούμενοι και αυτοί που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν.

Στην πραγματικότητα η ελίτ που ελέγχει την πολιτική εξουσία και μέσω αυτής το κράτος, δεν θέλει σε καμία περίπτωση ένα απλό και αντικειμενικό φορολογικό σύστημα, γιατί η πρώτη που θα πρέπει να πληρώσει θα είναι η ίδια. Έτσι εφευρίσκονται διάφορες τεχνικές για να είναι στην πρέσα με το στίγμα του εν δυνάμει φοροαπατεώνα ο απλός ανίσχυρος πολίτης.

Μοναδικός τρόπος, αφενός για δίκαιη φορολόγηση αφετέρου για απόλυτη συλλογή φόρων μέχρι και του τελευταίου ευρώ, είναι η θέσπιση ενός φορολογικού συστήματος «εσόδων – εξόδων», δηλαδή της άμεσης φορολόγησης του πραγματικού καθαρού εισοδήματος, μετά την αφαίρεση των διαφόρων εξόδων για τα οποία έχουν ήδη πληρωθεί οι έμμεσοι φόροι. Ένα σύστημα δηλαδή το οποίο θα αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο, επιχειρήσεις, επαγγελματίες και νοικοκυριά. Με τον τρόπο αυτό, η αφαίρεση των εξόδων από το εισόδημα, δεν θα γίνεται όπως τώρα, δηλαδή με το σκοπό να συλληφθεί αυτός που δεν εξέδωσε την απόδειξη, αλλά με το σκοπό να αφαιρεθούν από τον κάθε φορολογούμενο τα έξοδά του (όπως ακριβώς γίνεται με τις επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες) και  μετά να φορολογηθεί το καθαρό εισόδημα.

Στα πλαίσια αυτά όμως, θα πρέπει να αφαιρούνται όλα τα έξοδα, είτε αυτά αφορούν αγορά καταναλωτικών αγαθών, είτε πληρωμές ΔΕΚΟ, είτε αγορά παγίων κ.λ.π. Για παράδειγμα στο χώρο των ακινήτων γίνεται ένα μεγάλο πάρτι σε βάρος του εκάστοτε αγοραστή, ενώ φοροδιαφεύγουν μαύρα τιμήματα, κατασκευαστές, μεσίτες, υπεργολάβοι κ.λ.π. και ταυτόχρονα κρύβεται μεγάλη ανασφάλιστη και μαύρη εργασία.

Αν λοιπόν το Κράτος θέλει να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι να συμπεριφέρεται ως κατοχικό και αρπακτικό κράτος, αν θέλει να πληρώνουν όλοι ανεξαιρέτως τους φόρους τους (με λογικούς και δίκαιους φορολογικούς συντελεστές) και όχι να εξυπηρετεί την άρχουσα ελίτ, αν θέλει να εμπεδωθεί η Κοινωνική Δικαιοσύνη, θα πρέπει να αρχίσει από ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα. Αυτό σημαίνει κοινωνικοποίηση του κράτους.

*Δικηγόρος και Οικονομολόγος

Υποψ. Βουλευτής με την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ στον Βόρειο Τομέα της Β΄ Αθηνών