Εξωτερική πολιτική ή πολιτική ανοησία;

Του Πέτρου Χασάπη
Ερώτημα 1ο: Το διεθνές, αλλά και το ελληνικό δίκαιο, μας επιτρέπουν, ναι η όχι, να επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια; Η απάντηση είναι ναι. Γιατί λοιπόν δεν το κάνουμε; Γιατί η Τουρκία λέει, θα θεωρήσει αυτή την επέκταση casus belli (αιτία πολέμου), τη στιγμή μάλιστα που η ίδια έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ τόσο στον Εύξεινο Πόντο όσο και νότια στη Μεσόγειο, κι εμείς λέει φοβόμαστε ή τέλος πάντων δεν θέλουμε αυτόν τον πόλεμο. Άρα έχουμε παραδοθεί πριν καν δοθεί κάποια μάχη.

Ερώτημα 2ο: Το διεθνές αλλά και το ελληνικό δίκαιο μας δίνουν, ναι ή όχι, συγκεκριμένη υφαλοκρηπίδα και συγκεκριμένη ΑΟΖ; Ναι μας τα δίνουν. Τότε, γιατί εμείς αφήσαμε την Τουρκία να κάνει συμφωνία με τη Λιβύη και δεν είχαμε κηρύξει νωρίτερα ΑΟΖ; Γιατί αν το είχαμε κάνει, μας λένε, και μετά παραβίαζε την ΑΟΖ μας η Τουρκία, θα έπρεπε να την κτυπήσουμε. Άρα στην ουσία έχουμε παραιτηθεί εκ των προτέρων και από αυτά τα δικαιώματά μας.

Ερώτημα 3ο: Και τώρα που φτάσαμε; Η Τουρκία να κάνει ό,τι θέλει πάνω στα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα, να υπογράφει με όποιον γουστάρει συμφωνίες για ΑΟΖ και να μας λέει κατάμουτρα: «μην μας ενοχλείτε σε ό,τι κάνουμε, διαφορετικά casus belli». Κι εμείς την ουρά στα σκέλια; Και το πιο εξοργιστικό είναι πως αν πάμε να εμποδίσουμε την Τουρκία να κάνει έρευνες σε μια θάλασσα, στην οποία εμείς δεν έχουμε δηλώσει επίσημα δικαιώματα ΑΟΖ, θα φανεί ότι εμείς επιτιθέμεθα στην Τουρκία και όχι ότι αμυνόμαστε. Τι επιτύχαμε λοιπόν τόσα χρόνια με την πολιτική του κατευνασμού; Απλά φτάσαμε εκεί από όπου είχαμε ξεκινήσει, δηλαδή στο casus belli.

Τώρα, αντί έστω την ύστατη στιγμή να ορθώσουμε ανάστημα ως έθνος, ως λαός και ως σοβαρό κράτος, εμείς παρακαλάμε για Χάγη, πιστεύοντας ότι θα πάει στη Χάγη η Τουρκία μόνο για την υφαλοκρηπίδα. «Κούνια που μας κούναγε». Ακόμα και τώρα δεν λένε τα συστημικά κόμματα, τα οποία είναι απόλυτα υπεύθυνα για την καλλιέργεια της ηττοπάθειας, τα οποία εγκατέλειψαν την αναλογία 7:10, τα οποία εγκατέλειψαν το «Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα» με την Κύπρο, να οργανώσουν μια σταθερή ενιαία και αποτρεπτική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία.

Η Τουρκία, αφήνει να εννοηθεί ότι λέει «ναι στη Χάγη» αλλά βάζει πάνω στο τραπέζι όλα τα ψευτοζητήματα που κατά καιρούς έχει παρουσιάσει και ακόμα τόσα. Τα δικά μας συστημικά κόμματα, εγκλωβισμένα σε φοβικά σύνδρομα και σε υπολογισμούς πολιτικού κόστους, δεν διεκδικούν τίποτα από την Τουρκία και δεν βάζουν πάνω στο τραπέζι τα δικά μας ζητήματα.

Πριν πάμε σε όποια Χάγη, θα πρέπει να μπουν στο τραπέζι όλα τα θέματα: 1) Κήρυξη προηγουμένως ΑΟΖ από ελληνικής πλευράς με βάση τη μέση απόσταση ηπειρωτικής και νησιωτικής χώρας, 2) επέκταση προηγουμένως των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. η οποία θα μετατρέψει ολόκληρο το Αιγαίο σε κλειστή ελληνική θάλασσα, 3) αυτοδιοίκητο Ίμβρου και Τενέδου, 4) απομάκρυνση του τουρκικού Προξενείου από τη Θράκη και αναγνώριση ύπαρξης μόνο μουσουλμανικής μειονότητας, 4) ζητήματα περιουσιών των εκδιωχθέντων Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και σε άλλες τουρκικές πόλεις, 5) ζητήματα αποζημιώσεων των σφαγιασθέντων και εκδιωχθέντων Ελλήνων του Πόντου, 6) αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το βόρειο τμήμα της Κύπρου, 7) επαναφορά του ναού της Αγίας Σοφίας σε χριστιανική εκκλησία, η οποία και θα είναι η επίσημη Εκκλησία του Πατριαρχείου της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Δεν είναι δυνατόν να ζητά ο Ερντογάν να γίνει τζαμί κάτω από την Ακρόπολη κι εμείς να αδιαφορούμε για το ναό της Αγίας Σοφίας, 8) επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης και πολλά άλλα θέματα.

Αν λοιπόν δεχτεί ο κ. Ερντογάν να μπουν στο συνυποσχετικό όλα τα ανωτέρω και πολλά ακόμα θέματα, τότε να πάμε στη Χάγη.

Όμως για να τα αξιώσεις όλα τα ανωτέρω, πρέπει να έχεις και το σθένος να τα στηρίξεις και να τα υποστηρίξεις ακόμα και δια των όπλων αν χρειαστεί. Αυτό ακριβώς μας λείπει.

Ελπίζω μόνο, πως όταν πέσει η πρώτη τουφεκιά από την πλευρά μας, αυτή να μην είναι «τζούφια», μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά να έχουμε την αποφασιστικότητα να πάμε τα πράγματα μέχρι τέλους και να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι γι’ αυτό. Όταν το όπλο βγει από τη θήκη θα πρέπει και να χρησιμοποιηθεί πραγματικά, διαφορετικά η εθνική διάλυση θα είναι νομοτελειακή.

Και να μην φοβόμαστε. Όταν αρχίσει το «πανηγύρι» με τους Τούρκους, τότε αυτόματα κάθε φόβος θα εξαφανιστεί και θα έρθουν στην επιφάνεια ο θυμός και η αποφασιστικότητα της νίκης.