Το αύριο δεν θα είναι πλέον αυτό που σχεδιαζόταν να είναι

Του Πέτρου Χασάπη
Ο κορωνοϊός ήδη αποκαλείται από πολλούς ως η ασθένεια της παγκοσμιοποίησης και δεν έχουν άδικο. Τώρα έχουμε τον κορωνοϊό, ενδεχομένως όμως στο μέλλον να εμφανιστούν ακόμα πιο ισχυρές πανδημίες, με ακόμα πιο ταχύτατη εξάπλωση και με χειρότερα έως φρικτά αποτελέσματα. Επομένως, εκτός από το να διασωθούμε από τον ιό αυτό τώρα, θα πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξουμε και πορεία ως ανθρωπότητα, γιατί κάτι κάνουμε λάθος. Ήδη άρχισαν να ξεθαρρεύουν κάποια «καθαρά» μυαλά που στηλιτεύουν την καρδιά του προβλήματος.

Από τη στιγμή που η «αγελαία» ανθρώπινη φύση, αναγκαστικά εντάσσει το άτομο σε μια οργανωμένη συλλογικότητα, το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε είναι ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας αυτής της συλλογικότητας. Ο κορωνοϊός (αλλά και πάμπολλα άλλα παραδείγματα, όχι μόνο υγείας), απέδειξε ότι οι κοινωνίες μας ήταν ανέτοιμες να τον αντιμετωπίσουν άμεσα και αποτελεσματικά. Κάτι λοιπόν κάνουμε λάθος.

Μέχρι και το 1991, ο μισός σχεδόν πληθυσμός του πλανήτη πίστευε ακόμα, ότι το άτομο και τα δικαιώματά του πρέπει να υποχωρούν μπροστά σε έναν παντοδύναμο κεντρικό (κρατικό) μηχανισμό που μεριμνά για τα πάντα. Αυτό το μοντέλο οργάνωσης μιας μεγάλης κεντρικά κατευθυνόμενης συλλογικότητας κατέρρευσε γιατί απλά αυτοδιαψεύθηκε, αφού υποτίμησε τα ένστικτα του ατόμου.

Η κατάρρευση αυτού του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας των κοινωνιών, απελευθέρωσε και γιγάντωσε την αντίληψη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οι πολυεθνικές εταιρίες και οι πίσω από αυτές διεθνείς οικονομικοί ολιγάρχες, ασφυκτιούν μέσα σε ένα παγκόσμιο πλέγμα διαφόρων εθνικών κρατών, με διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, πολιτικά συστήματα και κυρίως αυστηρές νομοθεσίες σε ότι αφορά τα εθνικά σύνορα, που βάζουν εμπόδια στους στόχους της διεθνούς ολιγαρχίας για ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και μεταναστών.

Και όπως κάποτε οι μεγαλοαστοί της βιομηχανικής επανάστασης, διέλυσαν τα μικρά κρατίδια για να φτιάξουν μεγαλύτερες ενιαίες αγορές, έτσι και σήμερα οι διεθνείς οικονομικοί ολιγάρχες, επιδιώκουν να διαλύσουν τα εθνικά κράτη (που δημιουργήθηκαν κατά τη βιομηχανική επανάσταση) για να φτιάξουν μια ενιαία παγκόσμια αγορά (παγκοσμιοποίηση), όπου οι ίδιοι θα είναι τα παγκόσμια αφεντικά. Στο κάτω μέρος αυτού του μοντέλου (δύο επιπέδων), θα υπάρχουν τα απομονωμένα άτομα και διάφορες μειονότητες και στην κορυφή η απόμακρη και πανίσχυρη παγκόσμια οικονομική ελίτ και οι πανίσχυρες, ελεγχόμενες από την ελίτ υπερεθνικές δομές. Σ’ αυτό το μοντέλο δεν θα υπάρχει καμία εθνική κρατική εξουσία και κανένας αυτόνομος κρατικός έλεγχος, παρά μονάχα οι παντοδύναμοι κανόνες της αγοράς, που θα ρυθμίζουν τα πάντα, κοινό παγκόσμιο νόμισμα και οι διεθνείς θεσπισμένοι κανόνες, όπως αυτοί του ΠΟΕ, της συνθήκης του Μαρακές κ.λ.π.

Όπως «προφητικά» έχει τονίσει ο Μπίλ Γκέϊτς (ένας από τους ηγήτορες και σχεδιαστές της παγκοσμιοποίησης), αυτό το μελλοντικό μοντέλο δεν θα κινδυνεύει πλέον από έναν πυρηνικό πόλεμο, αλλά θα κινδυνεύει από έναν ιό. Και ξέρει πολύ καλά τι λέει, καθόσον αντιλαμβάνεται ότι χωρίς οργανωμένες κοινωνίες που μπορούν να έχουν ισχυρή εξουσία και να λειτουργούν αποτελεσματικά για να προστατεύσουν τα μέλη τους, ένας μόνο ιός θα είναι αρκετός για να επιφέρει την καταστροφή. Φανταστείτε αυτή τη στιγμή να ήμασταν χωρίς έστω αυτά τα υποτυπώδη εθνικά κράτη που υπάρχουν. Ποιος θα μας προστάτευε;

Αν φτάσουμε λοιπόν κάποια στιγμή σε μια τέτοια Οργουελική κατάσταση, τότε δεν θα υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες να προσπαθήσουν να διασώσουν τα άτομα, αλλά τα άτομα θα πεθαίνουν αβοήθητα και στους δρόμους θα κυκλοφορούν ιδιωτικοί στρατοί, οι οποίοι θα έχουν εντολή από την ελίτ να πυροβολούν όποιον δεν υπακούει να μείνει έγκλειστος για να πεθάνει μόνος του (σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας), καθόσον οι κανόνες της αγοράς δεν θα μπορούν να τον διασώσουν. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σ’ αυτό το σημείο, αλλά κάνουμε τα πάντα για να φτάσουμε, υιοθετώντας άκριτα τα προτάγματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που προωθούν οι «δικαιωματιστές».

Πιο πάνω είδαμε ότι βασικός στόχος της παγκοσμιοποίησης είναι η διάλυση των εθνικών κρατών και η δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, με κοινούς κανόνες, κοινό νόμισμα κ.λ.π., όπου υπέρτατος νόμος θα είναι η ελεύθερη λειτουργία της αγοράς. Για να επιτευχθεί όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα να καταργηθούν τα εθνικά σύνορα, δηλαδή να εξαφανιστούν τα εθνικά κράτη ως αυθύπαρκτες οντότητες. Αλλά για να διαλυθούν τα εθνικά κράτη, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαλυθούν οι εθνικές κοινωνίες. Και για να επιτευχθεί το τελευταίο χρησιμοποιείται ως εκρηκτικός μηχανισμός το άτομο, προκειμένου να δημιουργηθεί «ατομική έκρηξη» που θα ανατινάξει την εθνική κοινωνία.

Ολόκληρη λοιπόν η προπαγάνδα του πανίσχυρου οικονομικά και μιντιακά διεθνούς συστήματος, διαμορφώνει στον εγκέφαλό μας, μια κοινωνική μηχανική, έναν κοινωνικό αυτοματισμό δημιουργίας του πανίσχυρου «δικαιωματικού» ατόμου, τα ατομικά δικαιώματα του οποίου είναι πάνω από κοινωνία, έθνος, κράτος, θρησκεία κ.λ.π. Δηλαδή ατομικά δικαιώματα χωρίς όρια, χωρίς κοινωνικό έλεγχο και κοινωνικούς περιορισμούς. Αν αυτό ακριβώς που προσπαθούν να εμφυτεύσουν στον εγκέφαλό μας, δεν γίνει κατανοητό, δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Οι επ’ αμοιβή «δικαιωματιστές», στους οποίους στρατεύθηκαν και οι «πολιτικά άνεργοι» πρώην αριστεροί και νυν αριστεριστές, φυσικά οι νεοφιλελεύθεροι οι οποίοι δηλώνουν πολυπολιτισμικοί και αντινατιβιστές και πολλοί άλλοι, εισήλθαν μαζικά σε ΜΚΟ, σε δήθεν Ανεξάρτητες Αρχές, σε υπερεθνικές δομές, σε συστημικά ΜΜΕ, στο διαδίκτυο κ.λ.π. και με το αζημίωτο πάντα, διαμορφώνουν, όπως ειπώθηκε πιο πάνω, στον εγκέφαλό μας μια νέα αυτοματοποιημένη κοινωνική μηχανική. Μια μηχανική που τοποθετεί το άτομο πάνω από τον ενοχλητικό έλεγχο της κοινωνίας και μαζί με την χρησιμοποίηση διαφόρων κοινωνικών μειονοτήτων, οι οποίες χρηματοδοτούνται και ενθαρρύνονται από το σύστημα, προσπαθεί να ανατινάξει τις εθνικές κοινωνίες εκ των έσω, με τελικό στόχο την διάλυση των «ενοχλητικών» εθνικών κρατών.

Έτσι λοιπόν, οι «δικαιωματιστές» διδάσκουν ότι δημοκρατία δεν είναι η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Ότι είναι φασίστας αυτός που θέλει την επιβολή της αρχής της κοινωνικής πλειοψηφίας, η οποία θέτει όρια στα δικαιώματα του ατόμου και αντίθετα δημοκράτης εκείνος που θέτει πάνω από το κοινωνικό σύνολο τα παντός είδους φυσικά ή κατασκευασμένα ατομικά δικαιώματα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται κάτι φυσιολογικό και δημοκρατικό στην αντιπροσωπευτική μας «δημοκρατία» να μην κυβερνά η πλειοψηφία αλλά οι διάφορες ελεγχόμενες από την οικονομική ελίτ κομματικές μειοψηφίες.

Και κάπως έτσι μας βρήκε ο κορωνοϊός. Οι δυτικές κοινωνίες, επηρεασμένες από την ανωτέρω κοινωνική μηχανική, στο δρόμο προς την παγκοσμιοποίηση, δίστασαν και ακόμα διστάζουν να πάρουν άμεσα δραστικά μέτρα για να αποτρέψουν την εξάπλωση αυτού του ιού. Τα εθνικά σύνορα παρέμειναν για πολύ χρόνο ανοικτά, διευκολύνοντας τον ιό να εισέλθει εντός των εθνικών κοινωνιών και να αρχίσει να «σπείρει» θανάτους. Τα κρατικά εθνικά συστήματα υγείας, αποδιοργανωμένα, παραδομένα στον ιδιωτικό τομέα και στη λογική της αγοράς, δεν ήταν έτοιμα να αντιμετωπίσουν μαζικά την πανδημία.

Και εκεί που το άτομο χρησιμοποιούταν από τη διεθνή ελίτ για να ανατινάξει την εθνική κοινωνία και να καταργήσει τα εθνικά σύνορα, ξαφνικά το ίδιο αυτό άτομο έμεινε απροστάτευτο να πεθαίνει κυριολεκτικά στους δρόμους. Η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από την απόφαση των γιατρών για το εάν θα ζήσει ή θα προτιμήσουν να ζήσει κάποιο άλλο άτομο και αυτό να μείνει να πεθάνει αβοήθητο. Οι επ΄ αμοιβή «δικαιωματιστές» – εθνομηδενιστές, εξαφανίσθηκαν προς το παρόν και δεν νοιάζονται πλέον ούτε διαμαρτύρονται για το βασικότερο δικαίωμα του ατόμου, αυτό της ζωής. Έχουν εξαφανισθεί στα «λαγούμια» τους και περιμένουν να περάσει το κακό, για να βγουν πάλι στην επιφάνεια και να συνεχίσουν το εθνικά διαβρωτικό τους έργο υπέρ της διεθνούς ελίτ.

Αν κρίνω όμως, από διάφορες φωνές που ακούγονται τελευταία, αν και δειλά και φοβισμένα ακόμα, το αύριο δεν θα είναι ποτέ το ίδιο και κυρίως δεν θα είναι αυτό που σχεδιάσθηκε μέχρι τώρα.

Η Λύση είναι μια οργανωμένη ισχυρή εθνική κοινωνία που θα την αποτελούν ελεύθερα άτομα, τα οποία όμως θα λειτουργούν με πραγματικά δημοκρατικούς πλειοψηφικούς κανόνες, θα «ζυμώνονται» και θα ολοκληρώνονται ως προσωπικότητες μέσα σ’ αυτή την κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση, όπως έλεγε ο Αϊνστάϊν, ούτε η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ελευθερόφρονες προσωπικότητες, ούτε ο εγκέφαλος του ατόμου, μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το θρεπτικό λίπασμα της κοινωνίας. Πρέπει να πάμε σε οργανωμένες εθνικές κοινωνίες, οι οποίες θα βρίσκονται σε παγκόσμια συνεργασία για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των ατόμων και όχι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των διεθνών ολιγαρχών.

Εάν αυτό δεν γίνει, τότε αναγκαστικά θα πάμε σε πολυδιάσπαση, προς δημοκρατικά πάντα οργανωμένες τοπικές κοινότητες, όπως προβλέπει ο Άλβιν Τόφλερ. Πάντως, μετά τον κορωναϊό, το αύριο που ξημερώνει, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι το ίδιο με το σήμερα, ούτε με αυτό που σχεδιαζόταν να είναι.