Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Βιώνουμε την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, έτσι την ονομάζουν οι συνταγματολόγοι, γνωστή και ως μεταπολίτευση. Είναι το πολιτικό σύστημα που άρχισε με την πτώση της δικτατορίας το 1974 και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας. Ένα πολιτικό σύστημα όχι νέο, αλλά αναπαλαιωμένο το ίδιο προδικτατορικό πολιτικό σύστημα, με τους ίδιους θεσμούς και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, με κάποιο αντιδικτατορικό λίφτινγκ και μπόλιασμα με τη λεγόμενη “Γενιά του Πολυτεχνείου”.
Γνωστά είναι τα βασικά πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Τρεις παλιές διαχρονικές πολιτικές οικογένειες (καραμανλισμός, παπανδρεϊσμός, μητσοτακισμός) μαζί με κάποια άλλα προδικτατορικά πολιτικά «τζάκια» και με κάποιους νεότερους, φερόμενους ως αντιστασιακούς κατά της δικτατορίας, κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, με το ίδιο θεσμικό μοντέλο της προδικτατορικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όλο αυτό το παλιό σύστημα (θεσμών και πολιτικών προσώπων), το ονόμασαν μάλιστα πρόσφατα «συνταγματικό τόξο» και όποιος δεν ανήκει σ’ αυτό είναι κάτι σαν «φασίστας».
Γνωστά είναι επίσης και τα αποτελέσματα αυτής της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η Ελλάδα χρεοκόπησε, χωρίς εν τω μεταξύ να παρουσιάσει καμία αναπτυξιακή και παραγωγική δραστηριότητα, το αντίθετο μάλιστα. Η Ελλάδα μπήκε στο ΔΝΤ και όλοι μας γίναμε αναλώσιμα υποχείρια της τρόϊκα των δανειστών, κάτω από τις γερμανικές εντολές. Επίλυση του Κυπριακού δεν έγινε. Ένωση των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου δεν έγινε. Το ενιαίο αμυντικό δόγμα εγκαταλείφθηκε. Η πολεμική βιομηχανία κατέρρευσε. Οι Τούρκοι γκρίζαραν Αιγαίο και Μεσόγειο, με την υποχώρηση αρχικά στα Ίμια και πρόσφατα με το τουρκολιβυκό μνημόνιο και την υποχώρηση στις έρευνες του Oruc Reis στο ΝΑ Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο. Οι Σκοπιανοί απέσπασαν το όνομα της Μακεδονίας, γλώσσα και εθνότητα «Μακεδονική» και τώρα η Ελλάδα ετοιμάζεται να ψηφίσει και τα τρία μνημόνια που ουσιαστικά υλοποιούν την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών. Οι Τούρκοι έβαλαν πλέον γερά πόδι και διεκδικούν το μισό Αιγαίο ως αρχή, διεκδικούν Θράκη και κάνουν λόγο ακόμα και για Κρήτη, μέσα σε μια πρωτοφανή αφωνία του οικογενειοκρατικού πολιτικού μας μοντέλου της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι ανέξοδες πολιτικές πομφόλυγες του κ. Δένδια δεν βοηθούν σε τίποτα, ο οποίος μάλιστα κ. Δένδιας, δήλωσε τελευταία ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για τα κοιτάσματά της, έστω από και πέρα, δίνοντας (χωρίς πιστεύω να το θέλει και να το αντιλαμβάνεται) το μήνυμα στα διεθνή συμφέροντα να στραφούν προς την Τουρκία, η οποία δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό να προχωρήσει σε γεωτρήσεις.
Στα αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος, θα πρέπει φυσικά να προστεθεί η ανοχή της παράνομης εισόδου και παραμονής στη χώρα, με άμεσο κίνδυνο εποικισμού, εκατοντάδων χιλιάδων λάθρα μεταναστών ισλαμιστών, καθώς και ο θρασύτατος εθνομηδενισμός της χώρας από φερέλπιδες νεοφιλελεύθερους και νεοαριστερούς γκλομπαλιστές, προς εξυπηρέτηση διεθνών οικονομικών συμφερόντων. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Μέσα σ’ αυτή την παντελώς παρακμιακή ατμόσφαιρα ενός διαλυμένου κράτους και μιας παραζαλισμένης πτωχευμένης κοινωνίας, που αγωνιά ακόμα και για τα σπίτια της, έκανε την εμφάνισή του και ο κορωνοϊός. Το σάπιο πολιτικό σύστημα, αντί να προσπαθήσει να διαχειρισθεί το θέμα από την καθαρά υγειονομική του πλευρά για να ενώσει και να διασώσει το λαό, είδε τον κορωνοϊό ως ευκαιρία πολιτικής, αλλά και οικονομικής εκμετάλλευσης. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι το απόλυτο μπάχαλο. Και το ακόμα χειρότερο, περιορίζονται ή και καταπατώνται ζωτικά ατομικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες, στο όνομα της δημόσιας υγείας, ενώ τα μέλη της ελίτ αυτοαθωώνονται μεταξύ τους για τις αστικές και ποινικές ευθύνες τους, με αντισυνταγματικές τροπολογίες που περνούν νύχτα σε μια άφωνη, άβουλη και απούσα Βουλή.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξει ο ελληνικός λαός όλα αυτά. Τα ΜΜΕ φροντίζουν να τον κρατούν υπνωτισμένο. Θεωρώ ότι μια σπίθα μόνο είναι ικανή να ανατινάξει τα πάντα με σφοδρότητα. Και επειδή στο εσωτερικό της χώρας, τα πάντα είναι απόλυτα ελεγχόμενα από τους “νταβατζήδες” της λεγόμενης ενημέρωσης, ΄σο και να μας πτωχεύσουν, ό,τι και να μας κάνουν, εκείνο που φοβάται το καθεστώς, γι’ αυτό και γλοιωδώς υποχωρεί απέναντι σε ένα θρασύτατο Ερντογάν, είναι μια πολεμική ήττα από την Τουρκία, ακόμα και μικρής κλίμακας, που θα αποτελέσει τον πυροκροτητή της έκρηξης. Ό,τι απομείνει μετά, αναγκαστικά θα πρέπει πλέον να βαδίσει στην Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία, καταργώντας αυτό το αρρωστημένο σύστημα και τα κεκτημένα του. Αν φυσικά ακόμα και τότε έχουμε βάλει μυαλό.
Θα ευχόμουν να προχωρούσαμε προς την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία, χωρίς κοινωνική έκρηξη ή εθνική καταστροφή, αλλά δεν το βλέπω εφικτό. Οι πολιτικές οικογένειες του συστήματος, ασχολούνται αποκλειστικά με τη διατήρηση των κεκτημένων τους και δεν αντιλαμβάνονται την καταστροφή που προκαλούν.
