Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Πριν ακριβώς 200 χρόνια, το 1821, με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η Ελλάδα άρχισε να μεγαλώνει ξανά με σκληρούς αγώνες και η κάθε γενιά να παραδίδει στην επόμενη λίγο περισσότερη Ελλάδα, λίγο πιο πολύ αυξανόμενη σε γη, πληθυσμό και ευημερία Ελλάδα. Αυτό σε γενικές γραμμές και κατά μέσο όρο, παρά τις συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις και τα σκαμπανεβάσματα.
Αντίθετα, η μεταπολιτευτική γενιά είμαστε η μόνη γενιά που θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά, μια Ελλάδα σε χειρότερη μοίρα (οικονομικά, δημογραφικά και σε θέματα εθνικής κυριαρχίας) από αυτή που παραλάβαμε.
Από την επανάσταση του 1821 και ξεκινώντας από το Μωριά, οι Έλληνες κερδίζαμε όλο και κάτι από τα παλιά ιστορικά ελληνικά χώματα, από τις αλύτρωτες πατρίδες. Αυτή η πορεία ανακόπηκε το 1922 από το οθωμανικό στοιχείο. Αλλά ακόμα και αργότερα το 1946 είχαμε νέα αύξηση, όταν ενώθηκαν με την υπόλοιπη Ελλάδα τα Δωδεκάνησα. Όμως από το 1974 και μετά αρχίζει ο κατήφορος.
Από το 1974 και μετά χάσαμε τη μισή Κύπρο. Χάσαμε το ιστορικό υπόβαθρο της Μακεδονίας μας και όχι μόνο. Χάσαμε την πολεμική μας βιομηχανία και όλες τις σημαντικές παραγωγικές βιομηχανίες. Δεν παράγουμε τίποτα παρά μόνο χρέη για να καταναλώνουμε ξένα προϊόντα. Παραδώσαμε τα πάντα για πάντα στους δανειστές για να διασωθούν οι τραπεζίτες. Δεν αυξήσαμε την εδαφική μας επικράτεια στα 12 νμ σε αέρα, θάλασσα και βυθό, κατά το διεθνές δίκαιο, όπως όλα τα κράτη του κόσμου. Δεν αποκτήσαμε πλήρη και άρτια ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Γκριζάραμε το Αιγαίο. Μειώνεται για πρώτη φορά ο πληθυσμός μας σε καιρό ειρήνης, οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις. Τα δυναμικά ελληνικά στοιχεία φεύγουν στο εξωτερικό. Δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να εποικιστούν τα εδάφη μας από ισλαμιστές παντός είδους και προέλευσης, υλοποιώντας αδιαμαρτύρητα το σχέδιο των Τούρκων. Και τέλος δείχνουμε αποφασισμένοι να υποχωρήσουμε εκ νέου στο οθωμανικό στοιχείο 200 χρόνια μετά την επανάσταση και 100 χρόνια μετά το σταμάτημα της ανάκτησης των ελληνικών εδαφών το 1922. Το οποίο οθωμανικό στοιχείο προσπαθούμε συνεχώς να το κατευνάσουμε αντί να το αντιμετωπίσουμε. Ως πότε;
Είμαστε λοιπόν η μεταπολιτευτική γενιά, αυτή που ίσως καταγραφεί ως η χειρότερη γενιά από υπάρξεως του ελληνισμού. Πάμε στις εκλογές και ψηφίζουμε ακόμα σήμερα συγκεκριμένες πολιτικές οικογένειες που κρατούν από την εποχή των κοτζαμπάσηδων. Δεν υπολογίζουμε τις ιδέες και τις αγωνίες του συνομιλητή μας συμπατριώτη και αφήνουμε τη νοημοσύνη μας, ως άνοες «πόρνες», να την κατευθύνουν οι επονομαζόμενοι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ.
Μήπως πρέπει να το πάρουμε αλλιώς; Παρακμάζουμε και χανόμαστε πατριώτες….