Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Πριν τη βιομηχανική επανάσταση και τη δημιουργία του γνωστού δυτικού εθνικού κράτους, υπήρχε το φεουδαρχικό σύστημα, με τους δουλοπάροικους και τους ιδιωτικούς στρατούς των αρχόντων.
Μετά την ανατροπή του φεουδαρχικού συστήματος και τη δημιουργία των ενιαίων εθνικών κρατών, δημιουργήθηκαν και οι οργανωμένοι εθνικοί «εθελοντικοί» στρατοί, όπου ο κάθε άρρεν πολίτης υπηρετεί υποχρεωτικά μια ορισμένη θητεία και επιστρέφει μετά στην ιδιωτική του ζωή ή επιστρατεύεται σε περίπτωση πολέμου.
Σήμερα και όσο προχωρά η παγκοσμιοποίηση, στόχος της οποίας είναι η διάλυση των εθνικών κρατών και η δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, επανέρχεται και η τάση δημιουργίας μισθοφορικών στρατών (ήδη υπάρχουν αρκετοί), μέχρι που μελλοντικά θα φτάσουμε στο σημείο να υπάρχουν ιδιωτικοί στρατοί γύρω από κάθε διεθνή οικονομικό ολιγάρχη.
Η τάση αυτή δεν θα ανατραπεί. Ο κόσμος πλέον, μετά και το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και την απειλή ενός πυρηνικού ή βιολογικού ολοκαυτώματος, δεν θέλει να ξαναζήσει αυτή την αιματοχυσία. Εξάλλου η σύγχρονη τεχνολογία, η ανάπτυξη της επιστήμης έναντι των δεισιδαιμονιών, το διαδίκτυο, οι επικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, τα συνεχή διεθνή ταξίδια και το διεθνές εμπόριο έχουν φέρει πιο κοντά τους λαούς, οι οποίοι (και ειδικά οι πιο πολιτισμένοι εξ αυτών) δεν είναι πλέον πρόθυμοι να θυσιαστούν για πράγματα που πολλοί θεωρούν ήσσονος σημασίας. Για παράδειγμα ελάχιστοι Χριστιανοί πλέον είναι διατεθειμένοι να σκοτωθούν εναντίον της θρησκείας του Ισλάμ, ενώ ισχύει το αντίθετο.
Ταυτόχρονα, η τεράστια ανάπτυξη της πολεμικής τεχνολογίας, έχει αλλάξει τα δεδομένα του πολέμου. Στο κοντινό μέλλον δεν θα έχουν καμία αξία τα τεθωρακισμένα οχήματα, τα κανόνια, οι βόμβες και γενικά οι μεγάλες στρατιωτικές (σε προσωπικό) δυνάμεις οι οποίες δεν θα έχουν την εμπειρία και τα μέσα του σύγχρονου πολέμου.
Από εδώ και στο εξής, η έκβαση των πολέμων και ειδικά των σύντομων αλλά μεγάλης στρατηγικής σημασίας συγκρούσεων, θα εξαρτάται από τρεις βασικούς παράγοντες: α) τα μέσα του ηλεκτρονικού πολέμου (αμυντικού και επιθετικού), β) την ποσότητα και καταλληλότητα των Drones που θα διατίθενται και γ) τον εμπειροπόλεμο μισθοφορικό στρατό που θα είναι διαθέσιμος. Εννοείται ότι πρέπει να υπάρχει αεροπορία, ναυτικό και πυραυλικά συστήματα, αλλά αυτά τα μέσα έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα πρώτα και αφορούν μια γενικευμένη με βάθος χρόνου σύρραξη. Γενικά, τα κράτη που θα επιμείνουν στο παλιό τρόπο πολέμου, πολύ φοβάμαι ότι τελικά θα στέλνουν τους άπειρους και απροστάτευτους στρατιώτες τους σε μια πολεμική «κιμαδομηχανή». Όλοι είδαμε πρόσφατα τις αποκρουστικές εικόνες με τους σκοτωμένους Αρμένιους στρατιώτες από τα τουρκικά drones και τους ισλαμιστές μισθοφόρους, καθώς και το αποτέλεσμα αυτής της σύντομης, αλλά μεγάλης στρατηγικής σημασίας σύγκρουση. Στην εικόνα του άρθρου, εμφανίζεται ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να πολεμήσει η Αρμενία.
Για να έλθουμε λίγο και στο παράδειγμα της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει πάψει πια και ειδικά μετά το 1922, να είναι μια χώρα επιτιθέμενη. Αρκείται σε αυτά που έχει, στον χερσαίο χώρο, στα νησιά, στις θάλασσες, στην ΑΟΖ και στην υφαλοκρηπίδα που της αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο. Ίσως μάλιστα να πίστεψε κάποια στιγμή, μετά τη μεταπολίτευση, ότι ήλθε το τέλος της ιστορίας και ότι δεν χρειάζεται να επενδύει πλέον σε πολεμική βιομηχανία. Αντιθέτως, διάφορα γειτονικά κράτη (Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία κ.λ.π.), έχουν αρχίσει πλέον έντονα να θέλουν να αφαιρέσουν από την Ελλάδα κυριαρχικά δικαιώματα ή και εθνική κυριαρχία. Ακόμα και η Ιταλία και η Αίγυπτος κέρδισαν πρόσφατα, στις σχετικές συμφωνίες που υπογράφηκαν, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Επομένως, η Ελλάδα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις αυτές εάν θέλει να διατηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση.
Η χώρα μας όμως, δεν έχει αναπτύξει βαριά πολεμική βιομηχανία και φυσικά τώρα, εκτός του ότι δεν μπορεί λόγω χρεοκοπίας, θα ήταν, σύμφωνα με τα ανωτέρω, μάταιο και αναχρονιστικό. Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε πλέον τώρα να φτιάξουμε στην Ελλάδα εργοστάσια που να κατασκευάζουν τάνκς, κανόνια και βόμβες. Η μορφή του πολέμου αλλάζει.
Η αλλαγή όμως αυτή, βοηθά περισσότερο κράτη σαν το δικό μας, που δεν έχουν κάνει επενδύσεις σε βαριά πολεμική βιομηχανία, απ’ ότι κράτη με μεγάλες πολεμικές βιομηχανίες. Εμείς μπορούμε πολύ εύκολα και με πολύ μικρό κόστος, αφενός να κατασκευάσουμε μέσα ηλεκτρονικού πολέμου, αποκλειστικά δικά μας, αφετέρου, να κατασκευάσουμε drones (κανονικά και καμικάζι). Σε ότι δε αφορά στη δημιουργία μισθοφορικού στρατού, από εμπειροπόλεμους μαχητές Έλληνες και άλλων εθνικοτήτων, γι’ αυτό μάλλον θα πρέπει πρώτα να ζητήσουμε την άδεια από τους αριστεριστές.
