Κάλεσμα για το μέλλον της Ευρώπης
Στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης, που ξεκίνησε πρόσφατα, δεν πρέπει να λείπει η φωνή των κομμάτων που είναι αφοσιωμένα στην ελευθερία των εθνών και των παραδόσεων των ευρωπαϊκών λαών, που εκπροσωπούν πολίτες, που είναι ταγμένοι στην ευρωπαϊκή παράδοση.
Η ταραχώδης ιστορία της Ευρώπης, ειδικά τον περασμένο αιώνα, έφερε πολλές ατυχίες. Τα έθνη που υπερασπίζονται την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα ενάντια στους επιτιθέμενους υπέφεραν, πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες έπρεπε να αγωνιστούν με την κυριαρχία του σοβιετικού ολοκληρωτισμού για δεκαετίες πριν ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους.
Αυτή η ανεξαρτησία, ο Ατλαντικός Δεσμός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, καθώς και η ειρήνη μεταξύ των συνεργαζόμενων εθνών είναι μεγάλα επιτεύγματα για σημαντικό αριθμό Ευρωπαίων, δίνοντάς τους μια αίσθηση μόνιμης ασφάλειας και δημιουργώντας βέλτιστες συνθήκες ανάπτυξης. Η διαδικασία ολοκλήρωσης έχει συμβάλει πολύ στη δημιουργία διαρκών δομών συνεργασίας και στη διατήρηση της ειρήνης, της αμοιβαίας κατανόησης και των καλών σχέσεων μεταξύ των κρατών. Αυτό το έργο πρέπει να διατηρηθεί ως εποικοδομητική αξία της εποχής μας.
Ωστόσο, η σειρά κρίσεων που την έχουν κλονίσει τα τελευταία δέκα χρόνια έδειξε ότι το έργο της ευρωπαϊκής συνεργασίας παρασύρεται, κυρίως, επειδή τα έθνη αισθάνονται ότι τους αφαιρείται σιγά-σιγά το δικαίωμά τους να ασκήσουν τις νόμιμες κυριαρχικές τους εξουσίες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται μια βαθιά μεταρρύθμιση, διότι σήμερα, αντί να προστατεύει την Ευρώπη και την κληρονομιά της, αντί να επιτρέπει την ελεύθερη ανάπτυξη των ευρωπαϊκών εθνών, καθίσταται η ίδια πηγή προβλημάτων, άγχους και αβεβαιότητας.
Η ΕΕ γίνεται όλο και περισσότερο ένα εργαλείο ριζοσπαστικών δυνάμεων που θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν έναν πολιτιστικό, θρησκευτικό μετασχηματισμό και τελικά μια ά-εθνη οικοδόμηση της Ευρώπης, με στόχο τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους, την καταστροφή ή την ακύρωση της ευρωπαϊκής παράδοσης, τη μεταμόρφωση βασικών κοινωνικών θεσμών και ηθικών αρχών.
Η χρήση πολιτικών δομών και νόμου για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους και νέων μορφών κοινωνικής δομής είναι μια εκδήλωση της επικίνδυνης και επεμβατικής κοινωνικής μηχανικής του παρελθόντος, η οποία πρέπει να προκαλέσει νόμιμη (ή ευλόγως) αντίσταση. Η ηθικολογική υπερδραστηριότητα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στα θεσμικά όργανα της ΕΕ είχε ως αποτέλεσμα μια επικίνδυνη τάση επιβολής ιδεολογικού μονοπωλίου.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι, η συνεργασία των ευρωπαϊκών εθνών πρέπει να βασίζεται στην παράδοση, στον σεβασμό του πολιτισμού και της ιστορίας των ευρωπαϊκών κρατών, στον σεβασμό της Ιουδαιο – Χριστιανικής κληρονομιάς της Ευρώπης και στις κοινές αξίες που ενώνουν τα έθνη μας και όχι στην καταστροφή τους. Επιβεβαιώνουμε την πεποίθησή μας ότι η οικογένεια είναι η βασική μονάδα των εθνών μας. Σε μια εποχή που η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια σοβαρή δημογραφική κρίση με χαμηλά ποσοστά γεννήσεων και γήρανση του πληθυσμού, η χάραξη πολιτικής για την οικογένεια πρέπει να είναι μια απάντηση αντί της μαζικής μετανάστευσης.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι ηγεμόνες στην Ευρώπη είναι και θα παραμείνουν τα έθνη της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε από αυτά τα έθνη για να επιτύχει στόχους που μπορούν να επιτευχθούν πιο αποτελεσματικά από την Ένωση παρά από μεμονωμένα Κράτη Μέλη. Ωστόσο, τα όρια των αρμοδιοτήτων της Ένωσης καθορίζονται από την αρχή της ανάθεσης – όλες οι αρμοδιότητες που δεν ανατίθενται στην Ένωση ανήκουν στα Κράτη Μέλη, τηρώντας την αρχή της επικουρικότητας. Μέσω μιας συνεπούς επανερμηνείας των Συνθηκών από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις τελευταίες δεκαετίες, αυτά τα όρια έχουν μετατοπιστεί σημαντικά στο μειονέκτημα των κρατών.
Αυτό είναι ασυμβίβαστο με τις θεμελιώδεις αξίες της ‘Ενωσης και οδηγεί σε μείωση της εμπιστοσύνης των ευρωπαϊκών εθνών και των πολιτών τους σε αυτά τα θεσμικά όργανα. Προκειμένου να σταματήσει και να αντιστραφεί αυτή η τάση, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί, εκτός από την υπάρχουσα αρχή της ανάθεσης, ένα σύνολο απαραβίαστων αρμοδιοτήτων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ένας κατάλληλος μηχανισμός για την προστασία τους με τη συμμετοχή των εθνικών συνταγματικών δικαστηρίων ή ισοδύναμων οργάνων. Όλες οι προσπάθειες μετασχηματισμού των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων σε όργανα που έχουν προτεραιότητα έναντι των εθνικών συνταγματικών θεσμών δημιουργούν χάος, υπονομεύουν την ουσία των συνθηκών, αμφισβητούν τον θεμελιώδη ρόλο των συνταγμάτων των κρατών μελών και οι προκύπτουσες διαφορές επί των αρμοδιοτήτων διευθετούνται ουσιαστικά με τη βάναυση επιβολή της βούλησης πολιτικά ισχυρότερων οντοτήτων σε πιο αδύναμους. Αυτό καταστρέφει την βάση για την λειτουργία της ευρωπαϊκής κοινότητας ως κοινότητας ελεύθερων εθνών.
Πιστεύουμε ότι η συναίνεση πρέπει να παραμείνει το βασικό μέσο για την επίτευξη κοινών θέσεων στην Ένωση. Πρόσφατες προσπάθειες για παράκαμψη αυτής της διαδικασίας ή ιδέες για την κατάργησή της απειλούν να αποκλείσουν ορισμένες χώρες από την επιρροή στη λήψη αποφάσεων και να μετατρέψουν την Ένωση σε μια ειδική μορφή ολιγαρχίας. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην de facto αποδυνάμωση των εθνικών συνταγματικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων και των κοινοβουλίων, υποβαθμιζόμενα μόνο στη ρόλο μηχανισμών έγκρισης αποφάσεων που έχουν ήδη ληφθεί από άλλους.
Στα Κράτη Μέλη υπάρχει ακόμη μια πολύ δυνατή θέληση για συνεργασία, και ένα πνεύμα κοινότητας και φιλίας διαπερνά τα έθνη και τις κοινωνίες της ηπείρου μας. Είναι το μεγάλο μας κεφάλαιο. Μια αναθεωρημένη Ένωση θα κάνει χρήση αυτού του κεφαλαίου, ενώ μια Ένωση που απορρίπτει τη μεταρρύθμιση θα το σπαταλά.
Γι’ αυτό σήμερα στρεφόμαστε σε όλα τα κόμματα και τις ομάδες που μοιράζονται τις απόψεις μας, όπως διατυπώνονται σε αυτό το έγγραφο, ως βάση για μια κοινή πολιτιστική και πολιτική εργασία, με σεβασμό στο ρόλο των σημερινών πολιτικών ομάδων.
Ας μεταρρυθμίσουμε μαζί την Ένωση για το μέλλον της Ευρώπης!
_________________________________________
Οι υπογράφοντες:
Κυριάκος Βελόπουλος (Ελληνική Λύση, Ελλάδα)
Viktor Orban (Fidesz, Ουγγαρία)
Jarosiaw Kaczynski (Νόμος & Δικαιοσύνη, Πολωνία)
Marine Le Pen (Εθνικός Συναγερμός, Γαλλία)
Matteo Salvini (Λέγκα, Ιταλία)
Giorgia Meloni (Αδέρφια της Ιταλίας)
Santiago Abascal (VOX, Ισπανία)
Herbert Kickl (Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας)
Tom Van Grieken (Φλαμανδικό Συμφέρον, Βέλγιο)
Krasimir Karakachanov (Βουλγαρικό Εθνικό Κίνημα)
Kristian Thulesen Dahl (Κόμμα του Δανέζικου Λαού)
Martin Helme (Συντηρητικό Κόμμα του Εσθονικού Λαού)
Jussi Halla-aho (Κόμμα των Φινλανδών)
Valdemar Tomasevski (Εκλογική Δράση των Πολωνών της Λιθουανίας)
Joost Eerdmans (JA21, Ολλανδία)
Aurelian Pavelescu (Χριστιανοδημοκρατικό Εθνικό Κόμμα των Χωρικών, Ρουμανία)
