Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Η πανδημία του κορωνοϊού και τα μέτρα προστασίας και προφύλαξης, επαναφέρουν επιτακτικά στο τραπέζι για συζήτηση, το παλιό ερώτημα για το ποιο από τα δύο έχει προτεραιότητα, η κοινωνία ή το άτομο; Δηλαδή πρέπει να υπερτερεί το κοινωνικό συμφέρον απέναντι στα ατομικά δικαιώματα ή πρέπει τα ατομικά δικαιώματα να υπερτερούν του κοινωνικού συμφέροντος;
Η απάντηση στο δίλημμα αυτό δεν μπορεί να δοθεί από κανέναν, δεδομένου ότι όλοι βλέπουν το ζήτημα από σχετική οπτική γωνία. Το ερώτημα δεν απαντάται, απλά επιλύεται με τη λήψη απόφασης, είτε υπέρ είτε κατά. Όμως εδώ τίθεται ένα δεύτερο ερώτημα. Ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Το θέμα δηλαδή έχει να κάνει με τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις σε μια συντεταγμένη κοινωνική ομάδα. Με λίγα λόγια με τον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος.
Τα πολιτεύματα όμως είναι πολλά και το κυριότερο, πάνω από τα πολιτεύματα κυριαρχεί η ιδεολογική προσέγγιση. Μα, θα πει κάποιος, τι ερώτημα είναι αυτό; Έχουμε δημοκρατία. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά κάποιας συγκεχυμένης μορφής φιλελεύθερη δημοκρατία, την οποία μάλιστα, η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ κάνει φιλότιμες προσπάθειες να την μετατρέψει σε νεοφιλελεύθερη δημοκρατία.
Η φιλελεύθερη λοιπόν δημοκρατία δίνει προτεραιότητα στα ατομικά δικαιώματα, στην αυτοδιάθεση του ατόμου και φυσικά στη διαφορετικότητα του ατόμου. Μέσα στη φιλελεύθερη δημοκρατία, ανθίζουν οι δικαιωματιστές, οι οποίοι το έχουν «τερματίσει» το θέμα, αναγορεύοντας τα δικαιώματα του ατόμου και τα προσωπικά του δεδομένα σε υπέρτατη αξία, ανώτερη αυτής του κοινωνικού συνόλου. Εφευρίσκουν συνεχώς και νέα δικαιώματα και γενικά στοχεύουν ακόμα και αυτό το έθνος δίνοντας προτεραιότητα σε διαλυτικές μειονότητες έναντι του έθνους.
Επομένως η φιλελεύθερη δημοκρατία συγχωρεί την αρχή της εξουσιαστικής μειοψηφίας, μέσω διαφόρων νόμων ενισχυμένης αναλογικής, με διάφορα «φιλελεύθερα» μπόνους ή την εκλογή μειοψηφούντων τοπικών αρχόντων, διορισμένων δήθεν «ανεξάρτητων» αρχών, διαφόρων ΜΚΟ κ.λ.π.
Η πανδημία όμως έριξε τη φιλελεύθερη δημοκρατία στην παγίδα που η ίδια είχε στήσει. Τώρα, η ίδια η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα που σηματοδοτεί για παράδειγμα η άρνηση εμβολιασμού από κάποια άτομα. Τώρα το ιερατείο του συστήματος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, προσπαθεί ατελέσφορα, να πείσει ή και να εξαναγκάσει το άτομο να δεχτεί (αδιαφορώντας για τη βούληση και τις φοβίες του ατόμου) ιατρική επέμβαση στο σώμα του, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Τώρα, τα ατομικά δικαιώματα της αυτοδιάθεσης, της διαφορετικότητας και των προσωπικών δεδομένων για το συγκεκριμένο θέμα πάνε περίπατο, γιατί τώρα πρέπει να προστατευθεί το ελιτίστικο σύστημα της ψευδοδημοκρατίας, το οποίο κινδυνεύει με κατάρρευση. Τι κι αν το φιλελεύθερο Σύνταγμα μιλάει για ατομική ελευθερία κ.λ.π., τώρα ποιος το υπολογίζει αυτό; Ακόμα και αρκετά δικαστήρια που οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και στα ατομικά δικαιώματα, συντάσσονται με το σύστημα και επικαλούνται το ξεχασμένο (σε άλλες περιπτώσεις) δημόσιο συμφέρον, για να επιβάλουν στα άτομα να δεχτούν βίαια ιατρική πράξη στο σώμα τους.
Κυβερνητικοί παράγοντες, μαζί με διάφορα μίσθαρνα παπαγαλάκια του συστήματος επιρρίπτουν ευθύνες στα άτομα για ατομική αδιαφορία και επικίνδυνη ατομική συμπεριφορά (ακόμα και στα παιδιά), που θέτουν, λένε, σε κίνδυνο το κοινωνικό σύνολο. Κατηγορούν δηλαδή τα άτομα ως ανεύθυνα απέναντι στην κοινωνία. Όμως, παρόλα αυτά δεν ομολογούν ότι ήταν και είναι λάθος ο άκρατος ατομικισμός τους και η διάβρωση της κοινωνίας που καλλιεργούν.
Φτάνοντας στο τέλος, να επανέλθουμε πάλι στο θέμα του τρόπου λήψης των αποφάσεων. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η δημοκρατία δεν έχει πολλές αποχρώσεις, αλλά είναι μια και μοναδική. Προϋποθέτει ελεύθερο διάλογο, με πλήρη και σωστή πληροφόρηση, ο οποίος όμως καταλήγει οπωσδήποτε σε δεσμευτική συναπόφαση μεταξύ των συνδιαλεχθέντων, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας, είτε η απόφαση αυτή αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει. Δεν γίνεται αλλιώς.
Επομένως, είτε θα δεχτούμε ότι η αρχή της πλειοψηφίας είναι ο απόλυτος δημοκρατικός τρόπος λήψης των αποφάσεων ενός κοινωνικού συνόλου, για την αρμονική συμβίωση αυτού του κοινωνικού συνόλου, ακόμα και αν έρχεται σε αντίθεση με ορισμένα ατομικά δικαιώματα, είτε θα συνεχίσουμε όπως πάμε.
Σε κάθε περίπτωση, το πολίτευμα που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, δεν είναι δημοκρατία και κανείς δεν μπορεί να επικαλείται την αρχή της πλειοψηφίας, όταν η απόφαση που λαμβάνεται είναι συστημική ελιτίστικη και μειοψηφική εναντίον των ατομικών δικαιωμάτων.
