Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Όπως δημιουργήθηκαν τα εθνικά αστικά κράτη από μικρότερα φεουδαρχικά κρατίδια, με τη σταδιακή εξαφάνιση των τελευταίων, από την ανάγκη δημιουργίας μιας μεγαλύτερης ενοποιημένης αγοράς, προκειμένου να διοχετευτούν οι μεγάλες ποσότητες των προϊόντων της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, μέσα σε ένα ενιαίο πολιτικό και νομικό πλαίσιο, έτσι και σήμερα εξελίσσεται το εγχείρημα της παγκοσμιοποίησης. Η ΟΝΕ αποτελεί το πρώτο στάδιο αυτού του σχεδίου.
Δηλαδή, το εγχείρημα είναι η ολοκλήρωση μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, για να μπορούν να διακινούνται τα προϊόντα των πολυεθνικών εταιριών και τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και χρηματοοικονομικά παιχνίδια των ιδιωτών τραπεζιτών – δημιουργών του χρήματος σε βάρος των λαών, μέσα στα πλαίσια ενός ενιαίου παγκόσμιου κοινωνικού, πολιτικού και νομικού συστήματος, κάτω από μια παγκόσμια ηγεσία.
Κατά τη μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας στο παρελθόν, η οικονομική δύναμη και η πολιτική εξουσία ήταν ενοποιημένες στα ίδια πρόσωπα. Κάποια στιγμή όμως, κυρίως μετά τη Γαλλική επανάσταση, αυτές οι δύο δυνάμεις ιστορικά διαχωρίστηκαν με την εισαγωγή του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να εστιάζεται εφεξής ο λαός στο πολιτικό σύστημα και στα πολιτικά πρόσωπα και να αποσπάται η προσοχή του από αυτούς που έχουν την οικονομική δύναμη και στην ουσία κατευθύνουν από το παρασκήνιο τις πολιτικές αποφάσεις. Ενώ πιστεύουμε ότι τα πολιτικά πρόσωπα εκπροσωπούν εμάς τους πολίτες, στην πραγματικότητα είναι πιόνια της οικονομικής εξουσίας.
Με τον τρόπο αυτό, η διεθνής οικονομική ολιγαρχία, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, ελέγχει τους λαούς και τους εκμεταλλεύεται, χρησιμοποιώντας ως υποχείριο και εκτελεστικό της όργανο, τα αντιπροσωπευτικά εθνικά πολιτικά τους συστήματα, τα οποία ελέγχει απόλυτα η ίδια, με τη συνεργασία των εγχώριων οικονομικών ολιγαρχιών.
Ιστορική εξελικτική νομοτέλεια
Η εξέλιξη της ανθρωπότητας, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς, με βάση τη δυναμική που δημιουργούν οι αναπόφευκτες ενδογενείς αντιθέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, καθώς και μεταξύ διαφορετικών κοινωνιών, αλλά και από τη μεγάλη επίδραση που επιφέρει η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος στις οικονομικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα δε μετά από μεγάλα τεχνολογικά άλματα, τα οποία επιτυγχάνονται σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους.
Οι βασικές αντιθέσεις που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία και καθορίζουν την εξέλιξή της είναι, αφενός η κάθετη κοινωνική αντίθεση, δομικού συστημικού χαρακτήρα, που αναπτύσσεται λόγω αντίθετων συμφερόντων διοικούντων και διοικουμένων και αφετέρου η οριζόντια κοινωνική αντίθεση, λειτουργικού ουσιαστικά περιεχομένου, η οποία χαρακτηρίζει κάθε ανταγωνιστική κοινωνική σχέση ατόμων και ομάδων, που κινούνται στο ίδιο επίπεδο της κοινωνικής πυραμίδας, έχοντας ίδιες, συγγενείς ή παράλληλες επιδιώξεις. Οι ανωτέρω αντιθέσεις λειτουργούν στο πλαίσιο εδραιωμένων παραγωγικών σχέσεων και σε αντιστοιχία με το επίπεδο επιστημονικο-τεχνολογικής εξέλιξης, όπου κατά καιρούς νέες τεχνολογίες και μέθοδοι παραγωγής έρχονται και αλλάζουν τα προηγούμενα οικονομικά δεδομένα.
Οι παράγοντες αυτοί, δηλαδή οι εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά και οι ανταγωνισμοί μεταξύ διαφορετικών κοινωνιών σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και οι τεχνολογικές δυνατότητες, συνθέτουν και συγκροτούν δυνάμεις ιστορικής εξέλιξης που προκάλεσαν στο παρελθόν και προκαλούν στις μέρες μας, έντονες κοινωνικές συγκρούσεις, εμφύλιους, διαφυλετικούς, θρησκευτικούς, διακρατικούς, τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους. Ας σημειωθεί ότι μόλις τον περασμένο αιώνα είχαμε δύο πολύ μεγάλους καταστρεπτικούς πολέμους, που έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως παγκόσμιοι πόλεμοι Ι και ΙΙ. Στις μέρες μας ο φόβος για ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο διαρκώς αυξάνεται, καθώς οι αντιθέσεις εντείνονται παγκόσμια και σηματοδοτούν μεγάλες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Είναι αυτές οι εγγενείς κοινωνικές αντιθέσεις, και οι επιστημονικο-τεχνολογικές δυνατότητες, που ενεργοποίησαν σύνθετες και δυναμικές διεργασίες ιστορικής μετεξέλιξης και οδήγησαν τις κοινωνίες από μικρές και ευάλωτες σε μεγαλύτερες (για λόγους προστασίας, αλλά και για λόγους διεύρυνσης της οικονομικής αγοράς), τα μικρά κράτη σε αναζήτηση περιφερειακών συνεργασιών-συμμαχιών για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους και τα μεγάλα κράτη στην αέναη επιδίωξη επέκτασης της εξουσίας τους και τη μετατροπή τους σε αυτοκρατορίες.
Μετά από μακρά περίοδο πρωτόγονης ζωής και μέσα από συγκρούσεις ατόμων, ομάδων και φυλών, οι άνθρωποι επέτυχαν την εξημέρωση ζώων και την καλλιέργεια του εδάφους, με σκοπό την παραγωγή τροφής και καλυτέρευση της ζωής τους. Η ανάπτυξη της γεωργίας οδήγησε σε σταθερούς οικισμούς, σε πόλεις και κράτη, εξέλιξη που κατέληξε σταδιακά στην εμφάνιση του δουλοκτητικού συστήματος, το οποίο επεκράτησε για χιλιετίες στη διαδικασία παραγωγής. Αυτή η μετάβαση είναι το πρώτο κύμα στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Η κορύφωση της ιστορικής διαδικασίας του πρώτου κύματος είναι η ακμή του ελληνικού πολιτισμού και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αργότερα.
Η παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη διάλυση της ενιαίας κρατικής δομής και μέσα από ένα δεύτερο κύμα μεγάλων οικονομικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων, διαφορετικών λαών και πολιτισμών, η εκτεταμένη επικράτεια της Ρώμης χωρίστηκε σε πολυάριθμα κρατίδια, όπου καθένα εξ’ αυτών οργάνωσε τη δική του περιοχή, με βάση το φεουδαρχικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα παραγωγής.
Σε όλη τη μακραίωνη περίοδο της φεουδαρχίας, η οικονομία στηριζόταν κατά βάση στην πρωτογενή παραγωγή, ενώ το προηγούμενο δουλοκτητικό σύστημα αντικαταστάθηκε από το φεουδαρχικό – δουλοπαροικό σύστημα παραγωγής.
Το φεουδαρχικό σύστημα ξεπεράστηκε μέσα από τις δικές του αντιθέσεις και από τις ανάγκες της αυξανόμενης βιοτεχνικής και μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, για εξεύρεση πρώτων υλών και εξασφάλιση μεγάλων αγορών, αιτίες που προκάλεσαν μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις, διακρατικές συγκρούσεις και εκτεταμένη αποικιοκρατία. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία του τρίτου κύματος της ιστορίας, η ανθρωπότητα πέρασε στο βιομηχανικό οικονομικό σύστημα παραγωγής, στο εθνικό κράτος, στην αστική κοινωνία και στην επέκταση της αποικιοκρατίας. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, κυρίαρχος τρόπος παραγωγής ήταν ο δευτερογενής τομέας, με αποτέλεσμα την εμφάνιση μιας νέας κυρίαρχης τάξης, αυτής των μεγαλοαστών – εθνικών καπιταλιστών.
Μέχρις ότου επικρατήσει η αστική επανάσταση, τόσο η πολιτική όσο και η οικονομική εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στα χέρια της ίδιας πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας (δηλαδή τα ίδια πρόσωπα κατείχαν τον πλούτο και τα πολιτικά αξιώματα) ώσπου το σύστημα αυτό ξεπεράστηκε προς το τέλος του μεσαίωνα, όταν βιομήχανοι, έμποροι και τραπεζίτες αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν μια νέα ισχυρή οικονομική τάξη, αυτή των μεγαλοαστών. Η νέα αυτή τάξη ασφυκτιούσα κάτω από τον έλεγχο φεουδαρχών και βασιλέων, κατόρθωσε να προσεταιριστεί τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα για την επικράτησή της.
Με βάση αυτή την εξέλιξη και ιδίως μετά τη Γαλλική επανάσταση, επήλθε δραστική μείωση της πολιτικής εξουσίας της παλιάς τάξης των φεουδαρχών, με αντίστοιχη αύξηση της εξουσίας των νέων οικονομικά ισχυρών μεγαλοαστών. Αρχικά οι μεγαλοαστοί δημιούργησαν ένα δικό τους όργανο, το κοινοβούλιο, αποτελούμενο αποκλειστικά από τους ίδιους, ως αντιστάθμισμα απέναντι στο βασιλικό θρόνο, ο οποίος συγκέντρωσε όλη την πολιτική εξουσία μετά την κατάρρευση των φεουδαρχών.
Σταδιακά και σε διάστημα πολλών δεκαετιών, κάτω από την επικράτηση νέων ιδεών και την πίεση για συμμετοχή μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στην πολιτική διαδικασία, φτάσαμε στο σημερινό αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Όμως αφενός η οικονομική εξουσία διατήρησε πλήρως τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας από το παρασκήνιο, με τη δημιουργία κομμάτων, την χρηματοδότησή τους, την προβολή τους από τα ολιγαρχικά ΜΜΕ και τον απόλυτο έλεγχό τους, αφετέρου αφαίρεσαν κάθε εξουσία από το θεσμό της βασιλείας και όπου αυτός τελικά καταργήθηκε, αντικαταστάθηκε από ένα τυπικό και χωρίς εξουσίες Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απόλυτα ελεγχόμενο από τα κόμματα.
Έκτοτε η οικονομική ολιγαρχία έμεινε στο απυρόβλητο, ασκώντας μυστικά την πραγματική εξουσία από το παρασκήνιο, ενώ η προσοχή όλων, οι ελπίδες και η μήνη του λαού, εστιάστηκε αποκλειστικά, μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος, πάνω στα πολιτικά δρώμενα και στην εναλλαγή των πολιτικών προσώπων, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το λαό, ενώ στην πραγματικότητα έγιναν και είναι πιόνια της οικονομικής εξουσίας, χωρίς τίποτα να αλλάζει επί της ουσίας.
Αυτό το εκπληκτικό τέχνασμα, δηλαδή ο διαχωρισμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας σε διαφορετικά πρόσωπα και το πέρασμα της οικονομικής εξουσίας στο αθέατο παρασκήνιο, έξω από την άμεση προσοχή του λαού, αποτέλεσε σημαντική καμπή στην ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία φτάνει μέχρι τις μέρες μας και μας έχει οδηγήσει στη σημερινή εθνική και παγκόσμια κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα, η καλά οργανωμένη και μυστικά ενεργούσα στο παρασκήνιο δύναμη ολίγων μεγάλων διεθνών τραπεζιτών, κατάφερε να αποσπάσει και το προνόμιο μονοπωλιακής διαχείρισης του χρήματος (παραγωγής και διανομής του, με οδηγό βέβαια τα δικά τους συμφέροντα) από τη δικαιοδοσία των κρατών, δηλαδή από τη δικαιοδοσία της πολιτικής εξουσίας και έκτοτε όλη η πραγματική εξουσία πέρασε στα χέρια τους και στους απογόνους τους, με αποτέλεσμα να διοικούν από το παρασκήνιο, στηρίζοντας με τα απεριόριστα μέσα που διαθέτουν μαριονέτες πολιτικούς, ελεγχόμενα ΜΜΕ και δουλόφρονα μίσθαρνα δημοσιογραφικά στελέχη.
Αξιολόγηση της σημερινής φάσης
Σήμερα είμαστε για άλλη μια φορά σε μεταβατική κατάσταση ιστορικής σημασίας. Η ανθρωπότητα αφήνει πίσω της το κλασικό βιομηχανικό οικονομικό σύστημα, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της βιομηχανικής επανάστασης και της δημιουργίας των αστικών δημοκρατιών, εντός των συνόρων των εθνικών κρατών (τρίτο κύμα) και κινείται με μεγάλη ταχύτητα μέσα σε ένα μεταβιομηχανικό παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό οικονομικό σύστημα και προς μια διεθνοποιημένη παγκόσμια κοινωνία, με τη συνδρομή της ανάπτυξης της ψηφιακής τεχνολογίας, του διαδικτύου, των επικοινωνιών και των μεταφορών. Είναι πια ολοφάνερο ότι είμαστε μέσα στο τέταρτο κύμα της ανθρώπινης ιστορίας.
Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης που συντελείται μπροστά στα μάτια μας, τείνει να δημιουργήσει ένα κόσμο όπου θα υπάρχουν μια ομογενοποιημένη πολυπολιτισμική κοινωνία, μια ενιαία παγκόσμια αγορά, αντιπροσωπευτική ψευδοδημοκρατία σε όλες τις χώρες – επαρχίες, ενιαία κεντρική παγκόσμια διακυβέρνηση, ενιαίο νόμισμα και το διεθνές τραπεζικό κλαμπ σε θέση κυρίαρχης παγκόσμιας και παντελώς ανέλεγκτης εξουσιαστικής δύναμης. Αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε αν δεν αναδειχθεί ένας εναλλακτικός δρόμος.
Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η διεθνής οικονομική ολιγαρχία ως επικεφαλής του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος και η κομμουνιστική νομενκλατούρα ως επικεφαλής του ανατολικού συστήματος του υπαρκτού σοσιαλισμού, διαίρεσαν τις χώρες παγκόσμια σε τρία στρατόπεδα, (α) το δυτικό μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, με καπιταλισμό και ΝΑΤΟ, (β) το ανατολικό μπλοκ υπό την ηγεσία της ΕΣΣΔ, με υπαρκτό σοσιαλισμό και Σύμφωνο Βαρσοβίας και (γ) το μπλοκ των αδεσμεύτων χωρών, με σχετική αυτονομία και ταυτόχρονα πεδίο ελεγχόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των δύο κυρίαρχων υπερδυνάμεων.
Παράλληλα η διεθνής οικονομική ολιγαρχία, με τη συμφωνία του Bretton Woods του 1945, οργάνωσε προς το συμφέρον της το διεθνές οικονομικό σύστημα, όρισε το δολάριο ως διεθνές αποθεματικό νόμισμα και ίδρυσε την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και ενίσχυσε το ρόλο της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Στο ίδιο πνεύμα και με τους ίδιους στόχους αργότερα ίδρυσε την ΕΟΚ που εξελίχθηκε σε ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ, τον Οργανισμό Διεθνούς Εμπορίου και πολλά άλλα διεθνή όργανα, όλα προς την κατεύθυνση εγκαθίδρυσης παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος, με ενιαίο παγκόσμιο κεντρικά ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα, ως προς την παραγωγή του χρήματος και τη διάθεση του στην οικονομία, αφαιρώντας βαθμιαία κάθε στοιχείο ανεξαρτησίας και αυτεξούσιας άσκησης πολιτικής εξουσίας από τα κράτη.
Όλες αυτές οι εξελίξεις σχεδιάστηκαν και επεβλήθησαν από το δυτικό μπλοκ οικονομικής και πολιτικής ισχύος, σε μια προσπάθεια ταχείας μονοπολικής – μονολιθικής παγκοσμιοποίησης, διασύνδεσης και ομογενοποίησης της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής εξουσίας, κάτω από το συγκεντρωτικό και ασφυκτικό έλεγχο αυτών που διοικούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα διεθνώς και των δυνάμεων που έχουν συμμαχήσει μαζί τους.
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το δυτικό μπλόκ φάνηκε ότι κατανίκησε το ανατολικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα και η διεθνής οικονομική ολιγαρχία ανέθεσε στις ΗΠΑ να αναλάβουν πρωτοβουλίες, σε ρόλο μοναδικής υπερδύναμης και αιχμής του δόρατος της παγκοσμιοποίησης, επιδιώκοντας να επιβάλλει οριστικά την παγκόσμια εξουσία της. Ωστόσο πολλές χώρες στάθηκαν εμπόδιο σε αυτή την προσπάθεια των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να έχουμε καταστροφικές στρατιωτικές επεμβάσεις και αιματοχυσίες. Επίσης μεγάλες χώρες όπως Ρωσία και Κίνα αντέδρασαν και αντιδρούν στη δημιουργία ενός μονολιθικού κόσμου, υπό τον απόλυτο έλεγχο των ιδιοκτητών του τραπεζικού συστήματος και της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας που συνοδοιπορεί.
Σήμερα, στο μεταβιομηχανικό δουλο-χρηματοπιστωτικό οικονομικό σύστημα του καζινοκαπιταλισμού στο οποίο είμαστε, προωθείται δυναμικά και παρασκηνιακά από τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία, η ιδέα της παγκόσμιας ενιαίας αγοράς, βοηθούσης της ανάπτυξης της τεχνολογίας, των συγκοινωνιών και των επικοινωνιών. Η παγκόσμια απελευθέρωση της διακίνησης των κεφαλαίων, των προϊόντων, των χρηματιστηριακών συναλλαγών και της εργασίας, υλοποιούν αυτήν την ιδέα. Η ΕΕ, αλλά και ειδικότερα η Ευρωζώνη, με διορισμένο επόπτη τη Γερμανία, είναι ένα πρώτο χειροπιαστό βήμα του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης, η οποία παγκοσμιοποίηση αν ολοκληρωθεί όπως πάει, το μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι ένας νέος μεσαίωνας.
Για να λειτουργήσουν όμως, τόσο η ενοποιημένη ευρωπαϊκή αγορά, όσο και η ενοποιημένη παγκόσμια αγορά, απαιτούνται σημαντικές υποχωρήσεις των κρατών από τα ιστορικά τους δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, όπως συνέβη με τα παλιά κρατίδια της φεουδαρχικής εποχής, τα οποία εξαφανίστηκαν για να δημιουργηθούν τα εθνικά κράτη της βιομηχανικής εποχής και οι μεγάλες εθνικές αγορές. Επίσης απαιτούνται μεγάλες και ομοιόμορφες καταναλωτικές κοινωνίες, συγκεντρωτική πολιτική εξουσία, κοινοί κανόνες για όλες τις χώρες, κεντρικός έλεγχος πληροφόρησης, μονοδιάστατη εκπαίδευση και κοινό νόμισμα. Όπως συμβαίνει με τη δομή κεντρικής ευρωπαϊκής εξουσίας και του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, έτσι σχεδιάζεται ενιαία δομή παγκόσμιας διακυβέρνησης με ενιαίο παγκόσμιο νόμισμα.
Τα φαινόμενα αλλοτρίωσης, ετεροκαθορισμού, προσωπικής αδυναμίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπου που εμφάνισε η βιομηχανική κοινωνία της μάζας, μετατρέπονται τώρα, στις συνθήκες μιας ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κοινωνικής μάζας, σε εφιάλτες. Η διαδικασία παγκοσμιοποίησης όπου συναντά εμπόδια αξεπέραστα μέσω διπλωματίας, καταλήγει σε τοπικές πολιτικές αποσταθεροποιήσεις και πολεμικές επεμβάσεις, για αντικατάσταση των αντιστεκόμενων καθεστώτων, προς διευκόλυνση των στρατηγικών οικουμενικών σχεδιασμών της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Η υπάρχουσα παγκόσμια ανισοκατανομή του πλούτου μεταξύ φτωχών και πλούσιων κρατών και η τεράστια διαφορά του εισοδήματος μεταξύ των ανθρώπων σε κάθε κράτος, σε συνδυασμό με την αύξηση των γεννήσεων στις φτωχότερες χώρες, δημιουργεί ένα εκρηκτικό περιβάλλον, το οποίο εκμεταλλεύεται η διεθνής οικονομική ολιγαρχία, προξενώντας μεγάλα μεταναστευτικά κύματα, τα οποία οδηγούν σε εθνικές και πολιτιστικές αλλοιώσεις, με στόχο την παγκόσμια αναταραχή, την δημογραφική αλλοίωση των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών και τελικά την αποδυνάμωση όλων των κοινωνιών.
Και ενώ πολλοί ξεκίνησαν να προπαγανδίζουν ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ θα επερχόταν το τέλος της ιστορίας, οι προαναφερθείσες ενδογενείς αντιθέσεις, έθεσαν εμπόδια που μείωσαν την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα εφαρμογής του σχεδίου της νέας τάξης και επέτρεψαν να διαμορφωθεί σε υψηλό επίπεδο μια μεγάλη οριζόντια αντίθεση, όπου είναι εμφανής η αντιπαλότητα μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, απέναντι στα συμφέροντα Ρωσίας και Κίνας, με τις οποίες συντάσσονται μια σειρά χώρες, που δεν υποτάσσονται στις επιταγές των ΗΠΑ και δεν επιθυμούν να στηρίξουν τα σχέδια των διεθνών τραπεζιτών.
Σήμερα οι αντιθέσεις γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκες, ολοένα και πιο οικουμενικές, οξυνόμενες επικίνδυνα, εκτός εάν μια μεγάλη κινητοποίηση των λαών σταματήσει τον άφρονα, κακόβουλο και επιτιθέμενο τραπεζοκεντρικό καπιταλισμό, από τα μακροχρόνια σχέδια του για οριστική ενσωμάτωση των ηγέτιδων τάξεων όλων των εθνικών κρατών και μέσω αυτών την επικράτηση μιας παγκόσμιας δικτατορίας των τραπεζιτών. Η εντεινόμενη οριζόντια αντίθεση ή θα οδηγήσει σε μια νέα πολυπολική ισορροπία διεθνούς ασφάλειας, με διεθνή έλεγχο του οικονομικού συστήματος και δικαιότερη διασπορά των οικονομικών πόρων στις κοινωνίες ή θα οδηγηθούμε σε μεγάλες συγκρούσεις, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη ζωή στον πλανήτη μας.
Η αιώνια διαμάχη μεταξύ της οικονομικής ολιγαρχίας (ντόπιας και διεθνούς) και των ανοργάνωτων κοινωνιών, όπως είναι αναμενόμενο συνεχίζεται και εντείνεται στην εποχή που είμαστε. Αν και έχουν επέλθει δύο σημαντικές διαφοροποιήσεις σ’ αυτή τη διαμάχη, αντίθετα τα εργαλεία που συχνά χρησιμοποιούνται στην πολιτική ανάλυση ανήκουν στο παρελθόν.
Η πρώτη διαφοροποίηση είναι το ότι, ενώ στην προηγούμενη βιομηχανική εποχή, η διαμάχη αυτή περιοριζόταν μέσα στα όρια των εθνικών κρατών, σήμερα και μετά τη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών και οργανισμών, αυτή η διαμάχη έχει καταστεί διεθνής και τείνει να εξελιχθεί σε παγκόσμια. Από το ένα μέρος έχουμε μια ενοποιημένη οργανικά διεθνή οικονομική ελίτ και από το άλλο έχουμε ξεχωριστούς απροστάτευτους λαούς, αφού τα εθνικά αντιπροσωπευτικά τους συστήματα ελέγχονται απόλυτα από την διεθνή οικονομική ολιγαρχία. Ειδικότερα, στο παράδειγμα της ευρωζώνης, από το ένα μέρος έχουμε την ενοποιημένη ευρωπαϊκή ελίτ (σημαντικό μέρος της διεθνούς ελίτ) και από το άλλο τους αδύναμους και απροστάτευτους ξεχωριστούς ευρωπαϊκούς λαούς.
Η δεύτερη διαφοροποίηση είναι το ότι άλλαξε δραματικά η μορφή του παραδοσιακού καπιταλισμού που αναπτύχθηκε στην βιομηχανική εποχή, μέσα σε πλαίσια έντονων διακρατικών ανταγωνισμών. Σήμερα, η οικονομική δύναμη δεν είναι στα χέρια εθνικών κεφαλαιούχων παραγωγών, αλλά στα χέρια μιας νέας διεθνούς τάξης, απίστευτα μεγάλης οικονομικής δύναμης, των μεγαλοτραπεζιτών και των διασυνδεδεμένων κερδοσκόπων, οι οποίοι με μια συντονισμένη ψηφιακή κίνηση κεφαλαίων μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα ολόκληρων κρατών και λαών σε λίγα λεπτά.
Λόγω κυρίως αυτών των δύο ιστορικών διαφοροποιήσεων, ο πολιτικός διαχωρισμός Αριστερά – Δεξιά, δεν έχει πλέον ουσιαστικό περιεχόμενο και στην ουσία συσκοτίζει την κατανόηση της πραγματικότητας, εξακολουθώντας να κρατάει εγκλωβισμένες τις συνειδήσεις σε κομματικά στρατόπεδα που δεν έχουν πλέον αντιστοίχηση με την πραγματικότητα. Η μονοδιάστατη ευθεία Αριστερά – Δεξιά βασίζεται και εκπροσωπεί ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο όμως όπως είδαμε, ελέγχεται απόλυτα από την διεθνή ολιγαρχία και χρησιμοποιείται από αυτήν σε βάρος των λαών. Σήμερα, στην εποχή του τέταρτου κύματος, στη σκιά της πραγματικής σύγκρουσης μεταξύ διεθνούς ολιγαρχίας και λαών, σχηματοποιείται και προβάλει η επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ τυραννίας και δημοκρατίας.
Η επιχείρηση της παγκοσμιοποίησης δεν κινείται τυχαία. Τη διευθύνει η διεθνής οικονομική ελίτ, η οποία αποτελεί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, που κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Ταυτόχρονα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το 10% κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Η συντριπτική πλειοψηφία του 90% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόνο το 10% του παγκόσμιου πλούτου. Στη διεθνή ελίτ του 1%, ανήκει και το 1% εκείνων των Ελλήνων που κατέχουν ήδη περί το 60% του ελληνικού πλούτου.
Η ίδια η διεθνής οικονομική ελίτ δεν λειτουργεί ασυντόνιστα προκαλώντας άγονες εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά έχει εσωτερική συγκρότηση και σταθερή ηγεσία. Στη μεν ΕΕ τον ηγετικό αυτό ρόλο τον έχουν αναθέσει προς το παρόν στη γερμανική οικονομική ελίτ, η οποία ελέγχει τη γερμανική κυβέρνηση και μέσω αυτής τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ, στον δε υπόλοιπο κόσμο τον ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η αμερικανική οικονομική ελίτ, η οποία ελέγχει την αμερικανική κυβέρνηση και επιχειρεί να ελέγξει τον υπόλοιπο κόσμο.
Η διεθνής οικονομική ελίτ, αποφεύγει την εμφανή παρουσία της. Έχει διαπλεκόμενη συγκρότηση και ενεργεί μυστικά και υπονομευτικά, διοχετεύοντας τη γραμμή της κυρίως μέσα από την οργάνωση των G8 (G7 μετά την «τιμωρία» της Ρωσίας, μέχρι να συμμορφωθεί και να επανέλθει), των G20, του ΟΗΕ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, του ΠΟΕ και λοιπών διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών, προκειμένου να εφαρμόζονται τα σχέδια της, μέσα από ποικίλες διεθνείς συνθήκες και άλλα διεθνή πολιτικά όργανά της.
Με δεδομένο ότι το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα κάθε κράτους, εξουσιάζεται και καθοδηγείται από τη δική του εσωτερική οικονομική ελίτ του 1%, σε συνεργασία με τη διεθνή οικονομική ελίτ, της οποίας αποτελεί οργανικό μέρος, όλες οι κυβερνήσεις υποτάσσονται σε υπέρτερες οικονομικο-πολιτικές δυνάμεις. Οι ακέφαλες ξεχωριστές εθνικές λαϊκές μάζες, αφού δεν μπορούν να έχουν συμμετοχή στην εξουσία και να ελέγχουν τις εθνικές τους κυβερνήσεις, σύρονται αδρανοποιημένες από τα συμφέροντα της ενοποιημένης διεθνούς οικονομικής ελίτ και δεν μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά.
Οι κυρίαρχες αντιθέσεις που αναπτύσσονται στις μέρες μας, είναι η αυξανόμενη μετατόπιση του παραγωγικού δυναμικού από ΗΠΑ και ΕΕ προς την Ασία, η τεράστια απόσταση επιπέδου διαβίωσης μεταξύ προηγμένων και υπανάπτυκτων περιοχών, που προκαλεί τα μαζικά κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς και οι εντεινόμενοι ανταγωνισμοί μεταξύ αυτών που επιδιώκουν παγκόσμια πολιτική ηγεμονία και αυτών που αντιστέκονται σθεναρά σε αυτή την προοπτική.
Έτσι διακρίνουμε αυξανόμενο εθνικισμό εντός πολλών χωρών, που χαρακτηρίζεται ως φασισμός και καταπολεμείται ως ρατσισμός και αντισημητισμός, αυξανόμενη ένταση στις σχέσεις μεταξύ των αντιτιθέμενων πόλων, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από τη μια πλευρά, που ωθούν την παγκοσμιοποίηση προς ένα ασφυκτικά ελεγχόμενο μονοπολικό κόσμο και ΚΙΝΑΣ-ΡΩΣΙΑΣ μαζί με άλλα συνεργούντα κράτη από την άλλη πλευρά, που θέλουν μια παγκοσμιοποίηση όχι διεθνών ολιγαρχών, αλλά εθνικών κρατών, διακηρύσσοντας ένα κόσμο πολυπολικό, προς διασφάλιση φυσικά των δικών τους εθνικών συμφερόντων.
Η θέση που λαμβάνει κάθε άνθρωπος σήμερα, κάθε κράτος και κάθε κυβέρνηση, έναντι των παγκόσμιων προβλημάτων οργάνωσης της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής, η στάση του καθενός μας έναντι των διαμορφούμενων ρευμάτων και παγκόσμιων αντιθέσεων, θα καθορίσει τελικά και την εξέλιξη της πορείας της ανθρωπότητας στα χρόνια και τους αιώνες που έρχονται. Ο απομονωτισμός είναι φυσικά και τεχνικά αδύνατος στη σημερινή εποχή και σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να αποτελεί πρόταση για ένα καλύτερο μέλλον, ένα παγκόσμιο πισωγύρισμα. Μια ιστορικού επιπέδου οπισθοδρόμηση θα προκαλέσει πολλαπλές οικονομικές περιπέτειες, την επάνοδο επιθετικών εθνικισμών και το ενδεχόμενο καταστροφικών πολέμων.
Γίνεται πλέον κατανοητό σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, σε κάθε ενεργό πολίτη, ότι πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να δράσουμε όλοι μαζί, με γνώση και ενότητα, με πίστη και με δύναμη, τοπικά, εθνικά και παγκόσμια, έτσι ώστε το τέταρτο κύμα να επιφέρει κάθαρση από τις αμαρτίες του παρελθόντος και ανάπτυξη ενός συστήματος οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που θα εξυπηρετεί τον σύγχρονο άνθρωπο. Απαιτείται να γίνει στροφή στον άνθρωπο, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον κόσμο.
Η θέση της Ελλάδας στον νέο κόσμο
Η Ελλάδα, από την εποχή της απελευθέρωσής της από τους οθωμανούς και τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, υπήρξε πάντοτε το μήλον της έριδος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων κάθε εποχής, λόγω κυρίως της γεωπολιτικής της αξίας, μέχρι που το 1947 η κηδεμονία αυτή πέρασε από την Αγγλία στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη νικήτρια δύναμη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Έκτοτε ανήκουμε στο δυτικό μπλοκ δύναμης και είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, βεβαίως και του ΟΗΕ και όλων των διεθνών οργανισμών.
Η χώρα μας δεν γνώρισε στην ουσία τη βιομηχανική επανάσταση, το διαφωτισμό και την οργάνωση της αστικής κοινωνίας, παράλληλα με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, όντας υπό τον ζυγό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση δεν αναπτύχθηκε στη χώρα μας μια εθνική οικονομική ελίτ και μια ουσιαστική αστική κοινωνία. Αντίθετα αναπτύχθηκε μια παρασιτική, κυρίως κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία, με πολλές εκφάνσεις διαφθοράς και με κύριες αναφορές, όχι στο έθνος και στην ελληνική κοινωνία, αλλά στο εξωτερικό, δημιουργώντας με το παράδειγμά της μέσω του μιμητισμού, αλλά και τη δράση της, ανάλογες κοινωνικές συμπεριφορές.
Οι περιβάλλουσες τη χώρα αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί, μαζί με τις παγκόσμιες γεωπολιτικές διεργασίες, σε συνδυασμό με την ξενόδουλη εσωτερική οικονομική ολιγαρχία, δεν άφησαν περιθώρια στις εξαρτώμενες από την ολιγαρχία κυβερνήσεις μας, για πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και συχνά η πολιτική ηγεσία δεν ήταν σε θέση να προασπίζεται αποτελεσματικά τα εθνικά μας συμφέροντα, έναντι αυτών των μεγάλων δυνάμεων και των εγγύς ανταγωνιστικών μας γειτόνων.
Η ένταξη μας στην ΕΟΚ το 1979 και στη ζώνη του ευρώ το 2002, έχει αποκρυσταλλώσει την ενσωμάτωση της πατρίδας μας στη δυτική συμμαχία, η ηγεσία της οποίας προωθεί δυναμικά τη νέα τάξη πραγμάτων. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να σκεφτόμαστε πολιτικές αυτονόμησης από τις επιταγές των ξένων κέντρων εξουσίας ή σημαντικές αποκλίσεις από ανειλημμένες διεθνείς δεσμεύσεις μας, θα πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι διαδραματίζεται διεθνώς και να συνυπολογίζουμε πάντα τις συνέπειες της σύγκρουσης διεθνών συμφερόντων.
Η Ελλάδα στο παρελθόν έχει δώσει στην οικουμένη διαχρονικές οικουμενικές ιδέες, θεωρητική και εφαρμόσιμη γνώση πολλών επιστημών και υψηλά επίπεδα αξιών, θεσμών και πολιτισμού. Η παλιγγενεσία του 1821 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το διαμορφωθέν νέο ελληνικό έθνος δεν ολοκληρώθηκε ομαλά και δεν απέκτησε εθνική ηγέτιδα τάξη, έτσι ώστε να αποκτήσει ενδογενή πολιτική δύναμη και σταθερή πολιτική-αναπτυξιακή πορεία.
Οι εσωτερικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις, συχνά υποδαυλιζόμενες τεχνητά, οδήγησαν τους πολίτες σε αλλοτρίωση και φανατισμούς, σε εμφύλιες συρράξεις, σε εξωτερικές περιπέτειες και σε πολιτισμική καθυστέρηση. Ήδη στις μέρες μας η συνεχιζόμενη υποταγή στους δανειστές και τους μηχανισμούς τους (θεσμούς τους λένε τώρα), τείνει να επιφέρει κοινωνική και πολιτική διάλυση, πέραν της αυξανόμενης φτώχειας και των αναπτυξιακών αδιεξόδων, τα οποία πληθαίνουν με την πάροδο του χρόνου.
Η Ελλάδα σήμερα είναι το εργαστήριο εφαρμοσμένης πολιτικής της διεθνούς ολιγαρχίας επί των υπερχρεωμένων κρατών της ΕΕ και παράδειγμα προς αποφυγή σε όλο τον κόσμο. Όμως, η κρίση αυτή αποτελεί ευκαιρία για το λαό μας να αφυπνιστεί, να ανασυνταχθεί και να επιδιώξει την κοινωνική του απελευθέρωση, από τους ηγεμόνες του χρήματος και τους πολιτικούς που ενεργούν ως εντολοδόχοι τους. Αυτό θα προκαλέσει μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συζήτηση επί όλων των θεμάτων που απασχολούν την οικουμένη και θα θέσει την Ελλάδα στην πρωτοπορία των παγκόσμιων εξελίξεων, ένας ρόλος που αναλογεί στην ιστορία της για ένα καλύτερο μέλλον.
Η χρεοκοπία του δημοσίου έπρεπε και πρέπει να αντιμετωπιστεί σε πλαίσιο συνευθύνης. Δηλαδή να αναλάβουν το κόστος της χρεοκοπίας, όλοι όσοι την προκάλεσαν με τις ενέργειες τους και τις παραλείψεις τους και οι οποίοι είναι, η δική μας κρατικοδίαιτη παρασιτική ολιγαρχία, το εθελόδουλο πολιτικό μας σύστημα, η ΕΕ για την ανεπάρκειά της, η ΕΚΤ για την ολιγωρία της, η ελληνική κοινωνία για την ανοχή της, καθώς βέβαια και οι κατέχοντες τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Όμως αυτό δεν συνέβη και δεν φαίνεται να προκρίνεται ακόμη και σήμερα μετά την εμπειρία των τελευταίων ετών, όπου το χειραγωγούμενο πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, αντί να αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια και γενναιότητα το πρόβλημα της κρατικής χρεοκοπίας, συνεχίζει όλη αυτή την περίοδο, με την εθελόδουλη στάση του, να καταστρέφει σήμερα την Ελλάδα με αλλεπάλληλα μνημόνια υποταγής, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον της νεολαίας και της εθνικής μας προοπτικής.
Η ύπαρξη μιας κινηματικής πολιτικής, που θα ενώσει τους πολίτες και θα κάνει την κοινωνία να αντιδράσει, ως ενιαία οργανωμένη δύναμη, με γνώση, πίστη και αγωνιστικότητα, είναι εκ των ών ουκ άνευ για το μέλλον της Πατρίδας μας. Αν δεν κατανοήσουμε το σημερινό οικονομικό σύστημα διεθνώς, το ρόλο του χρήματος, των τραπεζών και των χρηματιστηρίων, των ανταγωνισμών και του σχεδίου των παγκοσμιοποιητών, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι παίζεται διεθνώς και δεν είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε το δίκιο μας στη διεθνή σκηνή.
Σήμερα τα κράτη σε όλη τη γη είναι υπερχρεωμένα. Ποιοι δανείζουν τα κράτη; Γιατί να δανείζονται τα κράτη, αφού θα μπορούσαν να εκδίδουν δικό τους χρήμα και να φορολογούν τους πολίτες τους με δίκαιο και αποδεκτό τρόπο; Γιατί παρεχώρησαν το εκδοτικό προνόμιο και την οικονομική πολιτική σε ιδιώτες; Γιατί οι κεντρικές τους τράπεζες δόθηκαν σε ιδιώτες; Γιατί τώρα επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν κάθε δημόσιο αγαθό;
Πρέπει να γίνει γνωστό σε όλους ότι η διεθνής τραπεζική ελίτ, είναι ιδιοκτήτης του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και το ελέγχει κεντρικά. Από τη στιγμή που απέσπασε από τα κράτη το προνόμιο έκδοσης και διαχείρισης του χρήματος: α) ανέλαβε η ίδια κρατική λειτουργία, χωρίς κανένα δημόσιο ή κοινωνικό έλεγχο, β) δανείζει χρήμα που δεν υπάρχει, δημιουργώντας το εκ του μηδενός και γ) οι τόκοι των δανείων είναι στην ουσία επιβαλλόμενοι φόροι από ιδιώτες!
Το σημερινό οικονομικό σύστημα στηρίζεται στην αναγκαιότητα συνεχούς αύξησης του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους και για το λόγο αυτό είναι από τη φύση του ασταθές και πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσει αξεπέραστα προβλήματα. Η συνεχιζόμενη πρακτική των ΗΠΑ, να αυξάνει συνεχώς την ποσότητα δολαρίων που κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο και της Ευρωζώνης να αυξάνει τα ευρώ, οι δύο δηλαδή περιοχές που στηρίζουν δυναμικά την προσπάθεια ολοκλήρωσης ενός μονοπολικού κόσμου, γεννά κρίσιμα ερωτήματα και ήδη αμφισβητείται έμπρακτα από πολλές ισχυρές χώρες.
Μεγάλες δυνάμεις, οικονομικά όπως η Κίνα και στρατιωτικά όπως η Ρωσία, αλλά και πολλές άλλες χώρες, αντιστέκονται σθεναρά στη σημερινή τάξη πραγμάτων και επιδιώκουν την αναμόρφωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και τον απεγκλωβισμό των διεθνών οργανισμών, από την δυτική επικυριαρχία ή ακόμη προβαίνουν στη δημιουργία δικών τους νέων οργανισμών, προς εξυπηρέτηση των δικών τους εθνικών συμφερόντων.
Το γεγονός αυτό μπορεί να προκαλέσει μια σχεδιασμένη ή εκτός ελέγχου γενική οικονομική κρίση παγκόσμιας έκτασης, τόσο μεγάλη που να επιφέρει αστάθεια στο παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας, με αποτέλεσμα μικρούς και μεγάλους πολέμους, ακόμη και 3ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ενδεχόμενο αυτό δεν πρέπει να αποκλείεται ως πιθανή τελική φάση στα σχέδια των επίδοξων κοσμοκρατόρων τραπεζιτών, προκειμένου να διατηρήσουν τις εξουσίες τους, εγκαθιστώντας παγκόσμια δικτατορική εξουσία με τους εαυτούς τους στην κορυφή και επιβολή απόλυτης σιωπής και ελέγχου σε όλο τον πλανήτη.
Αν η σημερινή πορεία της παγκοσμιοποίησης, με το μονοπώλιο χρήματος σε ιδιώτες και τα πολιτικά συστήματα υποταγμένα στα οικονομικά συμφέροντα, συνεχιστεί χωρίς αντίσταση εθνικών κρατών και κοινωνικών δυνάμεων, τότε είναι δυνατόν μια μέρα να φτάσουμε πράγματι στην παγκόσμια δικτατορία των τραπεζιτών, στην κοινωνία του «μεγάλου αδελφού», στη ζούγκλα της επιβολής ελαχίστων πάνω στη ζωή όλης της ανθρωπότητας.
Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης, στη μονοπολική και ολοκληρωτική της κατεύθυνση, είναι οι ενημερωμένοι λαοί που υφίστανται το βάρος και τις συνέπειές της. Σήμερα ο διεθνής ανταγωνισμός μεταξύ της επιθετικής παγκοσμιοποίησης και όσων κρατών αντιστέκονται εντείνεται επικίνδυνα και αν το περιεχόμενο αυτού του ανταγωνισμού μείνει έξω από τη συνειδητοποίηση και τη δραστηριοποίηση των κοινωνιών, είναι δυνατό να οδηγήσει σε συγκρούσεις μεγάλων διαστάσεων με αμέτρητα ανθρώπινα θύματα.
Για πολλά χρόνια οι κλειστές εθνικές κοινωνίες λειτουργούσαν και ελέγχονταν διαιρούμενες πάνω στη γραμμή αριστερά-δεξιά και αντίστοιχα στη γραμμή σοσιαλισμού – καπιταλισμού. Σήμερα τα πραγματικά διλήμματα που τίθενται είναι υπέρ ή κατά της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης, υπέρ ή κατά της οικονομικής επικυριαρχίας των λίγων, υπέρ ή κατά της ουσιαστικής δημοκρατίας, υπέρ ή κατά του ανθρωπισμού, της παγκόσμιας δικαιοσύνης και ενός υψηλότερου πολιτισμού.
Είναι απόλυτη ανάγκη να περάσουμε σε κοινωνικοποίηση του κράτους. Δηλαδή η κοινωνία θα είναι ο ιδιοκτήτης του κράτους και όχι το κράτος ιδιοκτήτης της κοινωνίας. Να δημιουργήσουμε σύγχρονο κοινωνικοποιημένο κράτος, με ποιοτική παιδεία σε όλα τα επίπεδα και προηγμένο κοινωνικό πολιτισμό, που να έχει σχέση με την καταγωγή και την ιστορία μας.
Στη νέα εποχή που μπαίνουμε θέλουμε μια νέα ανθρώπινη κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα ζουν ευτυχισμένοι, χωρίς το άγχος της επιβίωσης, χωρίς το φόβο της ανασφάλειας και χωρίς τα εμπόδια που δυσκολεύουν το ξεδίπλωμα της προσωπικότητάς τους σε όλους τους τομείς. Θέλουμε να γίνει μια στροφή προς τον άνθρωπο, προς τον συγκεκριμένο όμως άνθρωπο, την προσωπικότητά του, τις ιδέες του και τις ικανότητές του και όχι προς ένα αφηρημένο αριθμητικό δεδομένο ή έναν μέσο όρο.
Ευτυχώς, υπάρχουν δύο εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο που κινούνται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, από αυτά που επιδιώκει η διεθνής οικονομική ολιγαρχία και μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά στην έξοδο από τον εφιάλτη και στη δημιουργία της νέας ανθρώπινης κοινωνίας του 21ου αιώνα, που όλοι δικαιούμαστε.
Η πρώτη, βοηθούσης και της τεχνολογίας και κυρίως του διαδραστικού διαδικτύου, αλλά και των δικτύων on demand, είναι η εντεινόμενη απομαζικοποίηση της κοινωνίας, η ανάπτυξη της ατομικής κρίσης και προσωπικότητας και η αύξηση του προσωπικού προβληματισμού, γεγονός που καθιστά δύσκολη μια μελλοντική ενοποιημένη κοινωνία της μάζας.
Η δεύτερη είναι η αδυναμία πλέον λήψης αποφάσεων σε κεντρικό επίπεδο, λόγω του τεράστιου όγκου των συνεχώς αυξανόμενων επιμέρους πολύπλοκων προβλημάτων, τα οποία απαιτούν επιτακτικά και επί τόπου αποτελεσματικές λύσεις. Η τοπική, περιφερειακή και εθνική δημοκρατική συμμετοχή, μέσω της ουσιαστικής αποκέντρωσης της εξουσίας, είναι το πλέον αποτελεσματικό αντίδοτο στη μονολιθική παγκοσμιοποίηση και στην υπερσυγκέντρωση ανέλεγκτης οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Στην αυγή της βιομηχανικής εποχής, η σύγκρουση ήταν μεταξύ των νέων ολιγαρχών βιομηχάνων, εμπόρων και τραπεζιτών από τη μία και των φεουδαρχών από την άλλη. Μετέπειτα και εντός των νέων εθνικών κρατών της βιομηχανικής εποχής, η σύγκρουση ήταν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς για το μέγεθος του κράτους και την διανομή του εθνικού πλούτου. Σήμερα, στη μεταβιομηχανική ψηφιακή εποχή, η σύγκρουση που ήδη έχει ξεκινήσει, είναι μεταξύ των οικονομικών ελίτ και μερικών συνειδητοποιημένων – απελευθερωμένων πολιτών. Η σύγκρουση αυτή που τώρα φαίνεται άνιση, νομοτελειακά θα εξελιχθεί σε γενικευμένη σύγκρουση μεταξύ των οικονομικών ελίτ και των κοινωνιών και στην ουσία θα είναι σύγκρουση μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας, μεταξύ ολιγαρχικών και δημοκρατικών δυνάμεων, σε τοπικό και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αρχίζοντας από τη χώρα μας, η οποία έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο εργαστήριο χειραγώγησης και υποδούλωσης των χρεοκοπημένων κρατών, θα πρέπει από εδώ το λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού, να ξεπηδήσει και να δυναμώσει ο νέος κοινωνικός πόλος αντίστασης στα σχέδια του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας, ο οποίος πόλος αντίστασης έτσι κι αλλιώς από κάπου θα ξεκινήσει. Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να πρωτοστατήσει και πάλι προβάλλοντας αξίες ανθρωπισμού, μια άλλη αντίληψη για την πολιτική, για την Ευρώπη και την παγκοσμιοποίηση.
Είναι τώρα η ώρα εμείς οι Ελληνες να βγούμε μπροστά και να σταθούμε εμπόδιο στα σχέδια όλων αυτών που θέλουν την πατρίδα μας αποικία χρέους, χρονίως υπόδουλη στους δανειστές, κράτος παρία της Ευρώπης και παράδειγμα προς αποφυγή σε όλο τον κόσμο. Είναι τώρα η ώρα να πούμε ΟΧΙ σε αυτούς που θέλουν να γίνουν κοσμοκράτορες, ελέω κληρονομικού πλούτου. Είναι τώρα η ώρα να χαράξουμε μια νέα κατεύθυνση για την Πατρίδα μας, για την Ευρώπη και την Οικουμένη στο σύνολο της. Είναι τώρα η ώρα του κοινωνικού καθήκοντος και της ιστορικής μας αποστολής.
Είναι η ώρα της συλλογικής δράσης, είναι η ώρα της νέας Ελληνικής δημιουργικής εποχής.
Το Τέταρτο Κύμα έχει ήδη ξεκινήσει.
Εμείς οι Έλληνες αξίζουμε και πρέπει να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Ο καθένας μας αξίζει, αλλά μόνο ενωμένοι μπορούμε.
Ενωμένοι μπορούμε τα πάντα.
