Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Σε κάθε κοινωνία, όπως για παράδειγμα σε μια εθνική κοινωνία, δημιουργείται από τη φύση της μια πυραμιδοειδής διαστρωμάτωση, τριών χονδρικά κοινωνικών τάξεων. Η ελίτ στην κορυφή, η μεσαία τάξη και η κατώτερη κοινωνική τάξη.
Λόγω του ότι σήμερα δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας και καταγωγής, οι τρεις αυτές τάξεις καθορίζονται κατ’ αρχήν στο μεγαλύτερο ποσοστό από οικονομικά κριτήρια, μετά από τα διάφορα κοινωνικά αξιώματα που φέρει κάποιος μέσα στην κοινωνία και φυσικά με βάση το μορφωτικό επίπεδο.
Είναι ακόμα απαράγραπτος κοινωνικός νόμος το ότι στην εθνική κοινωνία την ηγεσία και την εξουσία κατέχει η ελίτ, ενώ οι άλλες δύο τάξεις την υπακούουν, τη μιμούνται και την ακολουθούν. Επομένως ό,τι είδος είναι η ελίτ μιας κοινωνίας, το ίδιο θα μεταφερθεί, καθ΄ ομοίωση, σε όλο το κοινωνικό σώμα. Αν η ελίτ είναι παραγωγική, παραγωγική θα είναι και η συνολική κοινωνία. Αν η ελίτ είναι εθνική ή εθνομηδενιστική, το ίδιο θα είναι και η υπόλοιπη κοινωνία κ.λ.π.
Επειδή η ελίτ είναι ολιγομελής, τα δε μέλη της οικονομικά, πολιτικά, πνευματικά, είναι στην ηγεσία της κοινωνίας, αναγκαστικά βρίσκουν εύκολους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ τους, προκειμένου να διατηρήσουν το υπάρχον status quo, είτε αποκλειστικά προς όφελός τους, είτε ταυτόχρονα, εάν είναι υγιής η ελίτ και προς όφελος και της υπόλοιπης κοινωνίας.
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για την ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς η ελληνική ελίτ, όπως διαμορφώθηκε μετά το 1821, είναι κρατικοδίαιτη (ακόμα και η πνευματική) και παρασιτική. Δεν είναι λοιπόν παραγωγική και ταυτόχρονα δεν είναι στις προτεραιότητες της (sic) τα εθνικά θέματα. Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται εύκολα οι άλλες δύο τάξεις, που ζουν στην ίδια κοινωνική πυραμίδα, γι’ αυτό και βλέπουμε συνεχώς πολλά μέλη τους – «ψαγμένους» πολίτες να διαμαρτύρονται για τα τεκταινόμενα αλλά να μην καταλαβαίνουν, γιατί τα πράγματα εξελίσσονται έτσι όπως εξελίσσονται (χρεοκοπία, υποταγή, ξεπούλημα, κατευναστική εθνική πολιτική κ.λ.π.), ενώ θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά.
Μεταξύ τώρα της ελληνικής οικονομικής και της συστημικής πολιτικής ελίτ και στα πλαίσια πάντα της διατήρησης του status quo, του υπάρχοντος συστήματος, υπάρχει μια αμφίδρομη διαπλοκή. Η οικονομική ελίτ στηρίζει οικονομικά και μιντιακά την συστημική πολιτική ελίτ κι η τελευταία, με τη σειρά της, εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα της πρώτης σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτή είναι η μέγιστη πηγή του κακού για την ελληνική πραγματικότητα και πρέπει να βρεθεί τρόπος να σπάσει.
Αυτόν τον αμφίδρομο γόρδιο δεσμό, μπορεί να τον σπάσουν μόνο οι ψηφοφόροι, εφόσον εξακολουθούμε να παραμένουμε στα θεσμικά πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος και δεν πάμε σε άλλα πλαίσια, όπου εκεί θα έχουμε πλέον ανατροπή της ελίτ.
Στα τελευταία πλαίσια θα πάμε αναγκαστικά (κοινωνικός νόμος κι αυτός), αν για παράδειγμα γίνει πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία και χαθεί ελληνικό έδαφος. Γι΄ αυτό και η ψοφοδεής ελληνική ελίτ δίνει «γην και ύδωρ» στον σουλτάνο, ώστε τα πράγματα να έλθουν μαλακά και νομιμοποιημένα μέσω Χάγης, για να μην επισυμβεί η περίπτωση να πάμε στα άλλα πλαίσια ανατροπής του συνόλου της υπάρχουσας συστημικής ελίτ.
Προχθές χάθηκε για τον ελληνισμό η Αμμόχωστος, αλλά η ελληνική συστημική ελίτ «σφυρίζει αδιάφορα» και στρέφει την προσοχή του κόσμου αλλού, προκαλώντας ακόμα και διχασμό, ακριβώς για να μην υπάρξει δυσμενής κοινωνική αφύπνιση. Κάτι ανάλογο κατάφερε και με τις Πρέσπες.
