Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Η πολιτική ως απόφαση και ως πράξη είναι έννοια σχετική. Δηλαδή εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή.
Για παράδειγμα όταν η γερμανική ή η Αμερικανική ή η Τουρκική κυβέρνηση λαμβάνει μια απόφαση ή προβαίνει σε πράξεις που έχουν σχέση με την Ελλάδα, διαφορετικά βλέπει και αξιολογεί τις αποφάσεις και τις πράξεις αυτές ο Γερμανός, ο Αμερικανός ή ο Τούρκος και διαφορετικά ο Έλληνας. Βλέπουμε λοιπόν ότι η πολιτική δεν είναι απόλυτη αλλά σχετική. Και αυτό ισχύει τόσο για την εξωτερική πολιτική, όπως η ανωτέρω, όσο και για την εσωτερική.
Η μικρή αυτή εισαγωγή έγινε για να εξηγηθεί το πώς βλέπουν Γερμανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και κυρίως Αμερικανοί την Ελλάδα σε σχέση με την Τουρκία, ώστε να αντιληφθούμε με τα δικά τους μάτια την αξία που έχουμε εμείς για όλους αυτούς, οι οποίοι παίζουν ή μπορεί να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στις σχέσεις μας με την Τουρκία.
Όπως βλέπουμε στην εικόνα την οποία αλιεύσαμε από ένα βίντεο (με ελληνική μεταγλώττιση) που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (εδώ) και το οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες το μέλλον των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας, η Τουρκία εμφανίζεται πολιτικά ως το κέντρο του πλανήτη, τη συμμαχία της οποίας επιδιώκουν Αμερικανοί, Ρώσοι, Γερμανοί και Κινέζοι, σε μια διελκυστίνδα ισχύος. Οι μεν Ρώσοι θέλουν σύμμαχο την Τουρκία για να έχουν πρόσβαση στις θερμές θάλασσες και να έχουν ασφαλές το “υπογάστριό” τους. Η Γερμανία για να αναβιώσει το δρόμο του μεταξιού μεταξύ Κίνας – ΕΕ με εκείνη πρωταγωνίστρια. Η Κίνα για να αποκτήσει πρόσβαση και οικονομική ισχύ στην ΕΕ. Και φυσικά οι ΗΠΑ για να ελέγχουν όλη την Ασία, κυρίως την Κίνα αλλά φυσικά και τη Ρωσία.
Σε ότι αφορά στο τελευταίο, δηλαδή στις επιδιώξεις των ΗΠΑ, εδώ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν στο στόχαστρό τους τόσο πολύ τη Ρωσία, όσο την Κίνα. Η Κίνα είναι πλέον η ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη που, για πολλούς λόγους, απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Δεν είναι μόνο στρατιωτική δύναμη, όπως είναι η Ρωσία, αλλά ταυτόχρονα και οικονομική και τεχνολογική δύναμη, που δεν είναι η Ρωσία. Πέρα από αυτό, μεγάλο μέρος του χρέους των ΗΠΑ το έχει αγοράσει η Κίνα και επομένως κρατάει τις ΗΠΑ από ένα ευαίσθητο σημείο τους. Επιπλέον το δολάριο ως παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα κινδυνεύει όσο χάνουν την ηγεμονία οι ΗΠΑ, αλλά και όσο η Κίνα προωθεί το δικό της ψηφιακό νόμισμα. Εδώ λοιπόν έχουμε μια πραγματική σύγκρουση για την παγκόσμια ηγεμονία, μιας παλιότερης δύναμης που κινδυνεύει να χάσει τα κεκτημένα της και μιας ανερχόμενης νεότερης. Αυτή τη σύγκρουση πρέπει να προσέξουμε και όχι τόσο την αντιδικία ΗΠΑ – Ρωσίας. Εξάλλου μετά τον Πούτιν, όπου θα επικρατήσουν οι Ρώσοι ολιγάρχες, δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα στις σχέσεις με τις ΗΠΑ στη λογική της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα η Κίνα είναι ένα νέο οικονομικό μοντέλο και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά.
Εμείς λοιπόν ως Έλληνες, δεν πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα κοντόφθαλμα και σχετικιστικά με τη δική μας οπτική. Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν ποτέ την Τουρκία, που αποτελεί τον προμαχώνα τους εναντίον της Κίνας για χάρη μας. Πρέπει να δούμε τα πράγματα από την οπτική των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί δεν έχουν στόχο να κτυπηθούν με τη σημερινή Ρωσία, δεν έχει κανένα νόημα αυτό, εκτός φυσικά και αν η τελευταία συμμαχήσει στρατιωτικά με την Κίνα. Εύκολα μπορούν να έλθουν σε συνεννόηση με τους Ρώσους, αν δεν το έχουν ήδη κάνει, όπως φημολογείται. Οι Αμερικανοί θέλουν πάση θυσία σύμμαχο την Τουρκία για την Κίνα. Εξάλλου προ ημερών κατηγόρησαν εμμέσως την κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι αναπτύσσει σχέσεις με την Κίνα. Αυτό δεν είναι τυχαίο και είναι ένα σοβαρό μήνυμα.
Ήδη ο Μπάϊντεν, από τότε που ήταν αντιπρόεδρος του Ομπάμα, έχει χαρίσει στον Ερντογάν το ΝΑ Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, με τον γνωστό «Χάρτη Μπάιντεν» (εδώ), όπου έκανε έρευνες και το Oruc Reis και με βάση τον οποίο υπογράφηκε το τουρκολυβικό μνημόνιο για ΑΟΖ. Δεν αναμένεται να αθετήσει αυτή την προσφορά.
Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε τι σκοπεύουν οι Αμερικανοί και να διαπραγματευτούμε αντίστοιχα ανταλλάγματα. Εδώ ο αντίλογος μπορεί να είναι ο εξής: Επειδή ακριβώς οι ελληνικές κυβερνήσεις τα γνωρίζουν όλα αυτά, γι΄ αυτό και δεν τολμούν να ζητήσουν ανταλλάγματα που δεν θα έπαιρναν, διακινδυνεύοντας ταυτόχρονα να χάσουν την εύνοια των Αμερικανών. Αυτό είναι λάθος αντίληψη. Η πρακτική του «yes men» και του «καρπαζοεισπράκτορα», με την προοπτική να μας λυπηθούν, είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να γίνει.
Η συνεργασία με τους Αμερικανούς πρέπει να Βασιστεί σε τρεις άξονες: α) αναγνώριση του χάρτη της Σεβίλλης για την ελληνική ΑΟΖ, β) στρατιωτική εγγύηση των υπαρχόντων συνόρων μας με τους γείτονες και γ) ενίσχυση της χώρας με πολεμικό υλικό. Δεν ζητάμε να καταλάβουμε τουρκικά εδάφη (όχι τουλάχιστον σ΄ αυτή τη φάση), αλλά μια εγγύηση του υπάρχοντος συνοριακού status quo.
