Νέα τραγωδία ξέσπασε στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Τρομαγμένοι Αφγανοί προσπάθησαν να φτάσουν στον διάδρομο απογείωσης ενώ οι Αμερικανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ, καλύπτοντας τη φυγή των “λευκών Σαχίμπ”. Δυστυχώς, υπήρξαν θύματα.
Την ώρα που οι Αμερικανοί φεύγουν τρέχοντας από το Αφγανιστάν, αφήνοντας τα πράγματα και τα θωρακισμένα οχήματά τους, μια πραγματική τραγωδία εκτυλίσσεται στη χώρα που έχουν καταστρέψει.
Το σενάριο, δυστυχώς, είναι γνωστό. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, πολλοί Αφγανοί συνεργάστηκαν με τον αμερικανικό στρατό και σήμερα όλοι φοβούνται την εκδίκηση των Ταλιμπάν.
Πολύ λίγοι- όπως ο διορισμένος από τους Αμερικανούς Πρόεδρος της χώρας- κατάφεραν να διαφύγουν από το εφεδρικό αεροδρόμιο προς το εξωτερικό.
Οι υπόλοιποι συνεργάτες παρακαλούσαν τους Αμερικανούς διπλωμάτες να τους βγάλουν βίζα και στη συνέχεια απελπισμένοι απευθύνονταν σε άλλες πρεσβείες.
Ωστόσο, τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, που επί χρόνια είχαν τον στρατό τους στο Αφγανιστάν, δεν έδωσαν στους συμμάχους τους την παραμικρή ευκαιρία επιβίωσης.
Ήταν απασχολημένοι με τα δικά τους: μάζευαν τα πράγματά τους, έκαιγαν έγγραφα στις πρεσβείες και φόρτωναν τα αεροπλάνα.
Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτήν την υπόθεση. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, οι Αμερικανοί έφευγαν από τη Σαϊγκόν.
Οι Νότιοι Βιετναμέζοι που συνεργάστηκαν μαζί τους προσπάθησαν να εισβάλουν κατά πλήθη στην αμερικανική πρεσβεία και να προλάβουν, κολυμπώντας, την αναχώρηση των αμερικανικών πλοίων επειδή ήταν πολύ φοβισμένοι να μείνουν στην πατρίδα τους ώστε να απαντήσουν για τα εγκλήματα που διέπραξαν υπό τις εντολές των κατακτητών.
Στρατιωτικοί μεταφραστές και διερμηνείς που εργάζονταν για τους Αμερικανούς στο Ιράκ σήμερα πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στα χέρια των ανταρτών.
Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος από τους συνεργάτες που δέχεται απειλές, ζητά βοήθεια χρησιμοποιώντας την αμερικανική βίζα ενώ φυσικά λαμβάνει μια κατηγορηματική αρνητική απάντηση.
Στη συνέχεια, τον βρίσκουν δολοφονημένο – κάποιες φορές μαζί με τα μέλη της οικογένειάς του. Ήδη σήμερα, ο αριθμός των θυμάτων φτάνει σε χιλιάδες.
Είναι τρομακτικό να φανταστεί κανείς τι τρομερή μοίρα περιμένει αυτούς τους καημένους συνεργάτες τους τον χειμώνα, μετά την εξαγγελθείσα αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ.
Ακόμη και οι Αμερικανοί στρατιώτες, που δεν φημίζονται για τον συναισθηματισμό τους, ζητούν από την κυβέρνησή τους να δείξει τουλάχιστον λίγη ανθρωπιά και να βοηθήσει τους συνεργάτες τους στις κατεχόμενες χώρες.
Η πολιτική των ΗΠΑ όμως παραμένει αμετάβλητη. Πρόκειται για μια συνεχή και ενδεικτική προδοσία όσων τους εμπιστεύτηκαν.
Κατά καιρούς, οι Αμερικανοί εγκαταλείπουν για πολλοστή φορά τους συμμάχους τους: δεν παρέχουν βοήθεια σε στρατιωτικές συγκρούσεις, για παράδειγμα. Αυτό έγινε με τους Γεωργιανούς το 2008 ή με τους Κούρδους το 2019.
Δηλαδή, οι σύμμαχοι καταστρέφονται και σκοτώνονται, εμφανίζονται όμως κάποιοι καινούριοι, οι οποίοι με τη σειρά τους προχωρούν σαν τα λέμμινγκς (σ.σ. μικρά τρωκτικά) που τρέχουν προς τον χαμό τους.
Προσπαθώντας παθιασμένα να αποχωρήσουν από τον λαό τους, αυτοί οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν, ή μάλλον δεν θέλουν ή φοβούνται να καταλάβουν ένα πράγμα.
Μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους κοσμοπολίτες όσο θέλουν, να φωνάζουν ασταμάτητα τα πιο σωστά συνθήματα και να αποκαλούν την πατρίδα τους αποκλειστικά «αυτή η χώρα». Ο Σερίφης όμως δεν νοιάζεται για αυτές τις κραυγές των Ινδιάνων.
Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να τους θεωρούν ξένους βάρβαρους- άλλοτε επικίνδυνους με καλάσνικοφ- άλλοτε αστείους με κεντημένα πουκάμισα και τηγάνια στο κεφάλι.
Κανένας βίγκαν καφές και καμία προφορά της Οξφόρδης δεν θα αναγκάσουν τους δυτικούς να αναγνωρίσουν τους δωσίλογους ως ισότιμους συνεταίρους.
Εάν χρειαστεί, θα τους καταστρέψουν με την ίδια αδιαφορία όπως τον υπόλοιπο πληθυσμό και θα τους παραδώσουν με ιδιαίτερο κυνισμό.
Δεν έχει σημασία το ότι οι αποτυχημένοι δωσίλογοι βρίσκονται στην Ευρώπη ή στο Ιράκ. Οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται για τέτοια μικροπράγματα.
Ας θυμηθούμε τη μοίρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Οι αμερικανικές βόμβες που έπεφταν στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το Βελιγράδι, σκότωναν τόσο τους υποστηρικτές του Μιλόσεβιτς όσο και τους οπαδούς των «δυτικών αξιών».
Μέσα στα αντιαεροπορικά καταφύγια έτρεμαν από τον φόβο τους τόσο οι παλιοί κομμουνιστές όσο και οι νέοι γκλομπαλιστές.
Η προοδευτική ατζέντα δεν έσωσε ποτέ τους οπαδούς της από την οργή των λευκών αφεντάδων.
Κοιτάζοντας τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν, οι ελίτ της Ουκρανίας και των Βαλτικών χωρών ανησύχησαν. Δηλαδή, αποδεικνύεται ότι οι Αμερικανοί μπορούν να φύγουν; Όντως. Η Ουκρανία χωρίς αγωγό φυσικού αερίου έχει γίνει μια βαλίτσα χωρίς λαβή.
Οι τίγρεις από τις Βαλτικές χώρες δεν έχουν τίποτα εκτός από χρέη. Για ποιο λόγο, στην πραγματικότητα, τους χρειάζονται οι Αμερικανοί; Σαν στρατιωτικά προγεφυρώματα εναντίον της Ρωσίας; Οι εταίροι φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για μια απελπιστική και τρελή επιχείρηση.
Και ναι, μπορούν να φύγουν ανά πάσα στιγμή, αφήνοντας πίσω τους ερείπια, κατάθλιψη και απόλυτη φτώχεια.
Οι χωροφύλακες, που είχαν όνειρα να κάνουν παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία με τα αμερικανικά τανκς, έχασαν και τρόμαξαν.
Τα υψηλά κλιμάκια, βέβαια, είχαν σίγουρα προετοιμάσει για τον εαυτό τους εφεδρικά αεροδρόμια. Οι πιο χαμηλές τάξεις της κατοχικής διοίκησης προφανώς θα πρέπει να επιστρέψουν στην πραγματικότητα.
Η Ρωσία, ως το πολιτιστικό κέντρο του μετα-σοβιετικού κόσμου, θα φροντίσει να κυλήσει ομαλά και σχετικά ανώδυνα αυτή η διαδικασία.
Και η παρηγοριά για τα γκρεμισμένα όνειρα θα είναι ότι χωρίς Αμερικανούς, η ζωή στα οριοθετημένα εδάφη θα συνεχιστεί με τον καλύτερο τρόπο, επειδή χειρότερα πια δεν γίνεται.
* Οι Ταλιμπάν έχουν χαρακτηριστεί τρομοκρατική οργάνωση και έχουν απαγορευτεί στη Ρωσία.
Πηγή: sputniknews.gr
