Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Όραμα ενός έθνους είναι να το έχει το έθνος αυτό έναν στρατηγικό στόχο, μια «πυξίδα», που σημαίνει αυτόματα ότι ξέρει που ακριβώς θέλει να πάει, ποιος ακριβώς είναι ο προορισμός του.
Το όραμα έτσι γίνεται πηγή έμπνευσης για ολόκληρο το έθνος, γίνεται η «Ιθάκη του», γίνεται η συγκολλητική ουσία της κοινωνικής και εθνικής ενότητας και παρά τις αναμενόμενες εσωτερικές διαφωνίες, σε θέματα πολιτικής τακτικής για επίτευξη του οράματος ή και αντιπολιτευτικής διάθεσης, τα πάντα κατατείνουν και τελικά ευθυγραμμίζονται στον «πηγεμό για την Ιθάκη».
Δεν έχει σημασία αν στο τέλος επιτευχθεί το εκατό τοις εκατό του οράματος. Το κέρδος θα είναι η επίτευξη ενός μεγάλου ποσοστού του. Το κέρδος θα είναι η ακμή της ενεργοποίησης, της ενότητας και της δημιουργικότητας του λαού ενάντια στην παρακμή της απραξίας. Θα είναι η επικράτηση της ηθικής και της διαφάνειας στη νομοθέτηση και τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Εν τέλει το κέρδος θα είναι η πρόοδος και η ευημερία του έθνους.
Έλλειψη οράματος
Στην αντίπερα όχθη, η έλλειψη οράματος είναι η συντήρηση αυτού που υπάρχει χωρίς κάποιο στόχο, πράγμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη φθορά, στην ανηθικότητα, στη σήψη, στη διαφθορά και εν τέλει στην παρακμή. Η έλλειψη οράματος συνεπιφέρει έλλειψη αξιών που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, τον κάνουν να μην πιστεύει σε ένα σύστημα αξιών και ηθικής, οδηγεί σε αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και τελικά ενισχύει την επικράτηση οπορτουνιστών και διαφόρων σαλταδόρων πολιτικών απατεώνων και οικονομικών παρασίτων, σε βάρος ίδιου του έθνους και των εθνικών συμφερόντων.
Η εσωτερική οικονομική ευημερία, προφανώς και πρέπει να είναι ένας ανυποχώρητος στόχος, όμως ποτέ από μόνος του δεν μπορεί να αποτελέσει όραμα. Όλοι μας θέλουμε οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, αλλά αυτά δεν επιτυγχάνονται με κάποια διαταγή ή με κάποιον νόμο. Θα επέλθουν ως συνέπεια της ενεργοποίησης και ενότητας ολόκληρου του έθνους προς την κατεύθυνση της υλοποίησης του οράματος. Και τέτοιο όραμα μπορεί να δώσει μόνο η εξωτερική ακτινοβολία, ασφάλεια και σεβασμός του Έθνους. Επομένως το δόγμα εξωτερικής πολιτικής που υιοθετεί ένα έθνος είναι conditio sine qua non, ο όρος άνευ του οποίου δεν μπορεί να υπάρξει όραμα.
Το όραμα της Τουρκίας
Για παράδειγμα, η Τουρκία έχει αυτή τη στιγμή ως όραμα την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως αυτή αποτυπώνεται στον γνωστό χάρτη της Stratfor για την Τουρκία του 2050. Θέλει να γίνει μεγάλος παίκτης στην νέα διεθνή σκακιέρα της παγκοσμιοποίησης. Μπορεί εμείς να θεωρούμε ανοησία αυτό το όραμα, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με το τουρκικό έθνος και κυρίως με τις κοινωνικές ελίτ και τις πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας. Οι πάντες στη γειτονική χώρα είναι ευθυγραμμισμένοι με αυτό το όραμα. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στο τέλος αν θα επιτύχουν εκατό τοις εκατό αυτό το όραμα (θέλουμε δεν θέλουμε αυτό θα εξαρτηθεί και από εμάς), πάντως ομονοούν ως έθνος, αγωνίζονται και έχουν στρέψει την παραγωγική τους διαδικασία προς αυτόν τον στόχο.
Το όραμα αυτό των Τούρκων σε ότι αφορά εμάς, δεν περιορίζεται σε κάποιο τμήμα του Αιγαίου και πρέπει να το προσέξουμε αυτό, για να μην δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις. Ο σχετικός χάρτης έχει κόκκινη ολόκληρη την Ελλάδα και καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό. Επομένως πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Ήδη η Τουρκία έχει μπει στη Συρία, έχει κάνει στρατιωτική βάση στη Λιβύη και υπέγραψε μαζί της το γνωστό τουρκολιβυκό σύμφωνο για μεταξύ των ΑΟΖ. Έχει δημιουργήσει ναυτική βάση στην Αλβανία, έχει βάλει χέρι στην Αρμενία και τώρα στέλνει Αφγανούς ισλαμιστές στα βόρεια σύνορά μας στην Αλβανία και τα Σκόπια. Φυσικά αμφισβητεί εμπράκτως, τόσο την κυριαρχία μας στα 12 νμ όσο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε Αιγαίο, Αν. Μεσόγειο, ακόμα και στη Μεσόγειο και προσπαθεί να δημιουργήσει εσωτερικό πρόβλημα στη Θράκη μας, ενώ μας αποσταθεροποιεί ως εθνική κοινωνία στέλνοντας εδώ εκατοντάδες χιλιάδες λάθρα εισβολέων. Τι λέτε λοιπόν να σημαίνουν όλα αυτά, πέρα από την υλοποίηση του τουρκικού οράματος;
Η Μεγάλη Ιδέα
Εμείς, με το όραμά μας της «Μεγάλης Ιδέας», δηλαδή της Ελλάδας των πέντε Θαλασσών και των δύο Ηπείρων, μεγαλώσαμε χωρικά από το τίποτα, σε αυτό που είμαστε σήμερα. Και θα ήμασταν ακόμα μεγαλύτεροι αν στα τελικά στάδια του οράματος, προσέχαμε να το διασφαλίσουμε και δεν το αφήναμε να ξεθωριάσει, λόγω της θεωρούμενης ολοκλήρωσής του, δημιουργώντας έτσι εσωστρέφεια και εσωτερική διχόνοια.
Το όραμά μας σήμερα
Σήμερα όμως ποιο είναι το όραμά μας; Κανένα. Τις τελευταίες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, επικράτησε το δόγμα στην εξωτερική μας πολιτική που έλεγε «Δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα». Αυτό είναι ένα συντηρητικό αμυντικό δόγμα. Δεν λέω ότι είναι κακό, όμως εδώ πέσαμε σε μια παγίδα που δεν προσέξαμε. Δεν κρίνω προς το παρόν τι έφταιξε και ποιοι το έκαναν, αλλά δυστυχώς καταφέραμε στο τέλος να στρέψουμε όλη την προσοχή μας στο πρώτο σκέλος του ανωτέρω δόγματος και δεν δώσαμε καθόλου σημασία στο δεύτερο.
Μόνοι μας και αφού θέσαμε ως στόχο ότι δεν διεκδικούμε τίποτα, προσπαθήσαμε να αυτευνουχιστούμε επιθετικά. Αυτοπλανηθήκαμε με ειρηνιστικά – γκλομπαλιστικά συνθήματα, όπως το «όλοι είμαστε αδέλφια», «να μην είμαστε μοναχοφάηδες», «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», «δεν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό μας πλούτο», «να πάμε στη Χάγη να λύσουμε τις διαφορές μας!!!» κ.λ.π. Και αν κάποιος επισήμανε τον τουρκικό κίνδυνο, αυτός κατηγορούταν ως «εθνικιστής», «πατριδοκάπηλος», «ακροδεξιός», «φασίστας» κ.λ.π.
Με τον τρόπο αυτό εγκαταλείψαμε πλήρως το δεύτερο σκέλος του δόγματος, δηλαδή το «δεν παραχωρούμε τίποτα». Έτσι δεν προετοιμάσαμε το Έθνος για τον τουρκικό κίνδυνο. Αντίθετα, λειτούργησαν οι εθνομηδενιστές που εισχώρησαν σε όλον το κρατικό μηχανισμό και τις ΜΚΟ. Επόμενο λοιπόν ήταν να εγκαταλείψουμε στην τύχη της την εθνική μας άμυνα, να κλείσουμε και αυτές τις πολεμικές παραγωγικές μονάδες που είχαμε, να μην τολμάει σήμερα να κυκλοφορήσει στο δρόμο κάποιος στρατιώτης ή αξιωματικός ντυμένος στρατιωτικά, που κάποτε καμαρώναμε όταν τους βλέπαμε και φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και πολιτικοί παράγοντες να υποτιμούν την ελληνική σημαία που εκφράζει το αίμα που έχει χυθεί γι΄ αυτή εδώ την Πατρίδα. Επιπλέον αναγκαζόμαστε να υποκύπτουμε σε ανίσχυρους Σκοπιανούς και Αλβανούς, για να μην τους αφήσουμε δήθεν στα χέρια της Τουρκίας. Δώσαμε ακόμα και το ιερό και ποτισμένο με αίμα όνομα της Μακεδονίας μας, για να μην στραφούν οι Σκοπιανοί προς την Τουρκία, με την οποία μόλις προ ημερών υπέγραψαν πενταετή στρατιωτική συμφωνία.
Τελικά η πλήρης ανηθικότητα και σήψη που επικράτησε, λόγω απουσίας οράματος, χρεοκόπησε τη χώρα και την έθεσε υπόδουλη για τα επόμενα 99 χρόνια.
Προς ένα νέο όραμα
Κακά τα ψέματα. Ο μέγας κίνδυνος για το ελληνικό έθνος και την ακεραιότητα της Πατρίδας σήμερα είναι η Τουρκία. Καλό είναι λοιπόν να επαναφέρουμε προς υλοποίηση το δεύτερο σκέλος του ανωτέρω ξεθωριασμένου πλέον δόγματος της εξωτερικής πολιτικής. Δηλαδή το «δεν παραχωρούμε τίποτα» και όταν λέμε τίποτα εννοούμε τίποτα. Εννοούμε επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ και εννοούμε πλήρη κυριαρχία μας σε όλο το πλάτος της ΑΟΖ, όπως αυτή απεικονίζεται στον χάρτη της Σεβίλλης. Τούτο σημαίνει κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, με πλήρη εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, με έλεγχο των εμπορικών οδών που περνούν από την ΑΟΖ μας και με μετατροπή της Ελλάδας σε στρατηγικό κόμβο στο «δρόμο του μεταξιού». Όλα αυτά θα οδηγήσουν αυτόματα σε έκρηξη της οικονομικής ανάπτυξης της Πατρίδας μας και ευημερία του ελληνικού λαού.
Προς τούτο, προς υπεράσπιση δηλαδή της ακεραιότητας της Πατρίδας, θα πρέπει να ενημερωθεί, να συνεγερθεί και να προετοιμαστεί ολόκληρο το έθνος, με ταυτόχρονη επαναφορά της διδαχής της ελληνικής ιστορίας και επανεργοποίησης της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας. Προτείνω μόνο μια μικρή προσθήκη στο δεύτερο σκέλος του δόγματος: «δεν παραχωρούμε τίποτα, αλλά αν προκληθούμε τότε θα διεκδικήσουμε».
Πηγή: newsbreak.gr