Πρέπει να έχει ρόλο το κράτος στην οικονομία;

Πρέπει να έχει ρόλο το κράτος στην οικονομία;

Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη

Διαβάζω συνεχείς δημοσιογραφικές αναλύσεις και άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και διαπιστώνω μεγάλη ένδεια διορατικότητας, ή αντίληψης της πραγματικότητας, που σε πολλές περιπτώσεις είναι σκόπιμη, ενώ σε άλλες γίνεται από άγνοια ή παρωχημένες ιδεολογικές παρωπίδες.

Παρατηρώ λοιπόν ότι όλοι περιστρέφονται γύρω από τα παλιά ιδεολογικά στερεότυπα «Δεξιά – Κέντρο – Αριστερά», με βάση τα οποία γινόταν στο παρελθόν η ένταξη των μαζών στην πολιτική. Κάποιοι, όπως είπαμε, το κάνουν σκόπιμα για να αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα και να κρατούν, με το αζημίωτο φυσικά, τις μάζες στα παλιά κομματικά «μαντριά». Ενώ κάποιοι άλλοι το κάνουν από προσωπική τους αδυναμία αντίληψης ενός κόσμου που, αν δεν έχει ήδη αλλάξει, πάντως αλλάζει συνεχώς καθημερινά και μάλιστα με πολύ βίαιους τρόπους. Και οι δύο δεν λένε την αλήθεια.

Και για να μην μακρηγορούμε, το κλειστό έθνος κράτος, εντός του οποίου είχε αναπτυχθεί η μονοδιάστατη πολιτικοϊδεολογική ευθεία «Δεξιά – Κέντρο – Αριστερά», η οποία είχε κάποια λογική, σε ότι αφορά στην πολιτική παρέμβαση για τη διανομή του εθνικού πλούτου, σήμερα (και αυτή είναι η αλήθεια) έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Σήμερα, το οικονομικό έχει φύγει έξω από τα όρια του εθνικού κράτους και έχει καταστεί πλανητικό, ενώ οι δυνατότητες των εθνικών κυβερνήσεων, εκ των πραγμάτων περιορίζονται εντός των εθνικών συνόρων και μάλιστα αναγκάζονται ακόμα και να δανείζονται πλέον από διεθνείς ιδιώτες, τα χρήματα που έχουν ανάγκη για το κράτος τους. Μιλάμε προφανώς για τον οικονομικό αλλά και πραγματικό πόλεμο, μεταξύ της παγκοσμιοποίησης, που προσπαθεί να διαλύσει τα εθνικά σύνορα και να υποδουλώσει άμεσα τους λαούς και των λαών που συνεχίζουν να πιστεύουν πως οι εθνικές κυβερνήσεις τους (Δεξιές, Κεντρώες, Αριστερές) έχουν ακόμα τις παλιές τους δυνατότητες.

Έχουμε λοιπόν μια ασύμμετρη διελκυστίνδα ισχύος, όπου προφανώς η ανωτέρω μονοδιάστατη πολιτικοϊδεολογική ευθεία της αδύνατης πλευράς, δεν έχει πλέον κανένα νόημα ή αν θέλετε έχει μόνο νόημα στο πως θα διανεμηθούν τα δανεικά και στο πως θα επιβληθούν και θα εισπραχθούν οι φόροι για να εξοφληθούν τα δανεικά των διεθνών ολιγαρχών. Αυτό ακριβώς βλέπουμε να γίνεται στην δήθεν πολιτική σύγκρουση, μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, και του νέου ΠΑΣΟΚ-ΚΑΛ.

Τα συστημικά αυτά κόμματα του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, δεν μας λένε την αλήθεια. Ενώ στην πράξη το ένα ψηφίζει τα νομοσχέδια του άλλου, εντούτοις στο προσκήνιο διαγκωνίζονται μόνο για προσωπικά πολιτικά οφέλη των στελεχών τους. Δεν λένε την αλήθεια για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για την αγωνία και ως εκ τούτου την επικινδυνότητα των ευρισκομένων σε παρακμή ΗΠΑ, για τον σημερινό ρόλο του ΝΑΤΟ, ως στρατιωτικού βραχίονα πλέον της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Εν τέλει δεν λένε την αλήθεια για τις σχέσεις κράτους και οικονομίας.

Η σημερινή νεοφιλελεύθερη στα όρια της ιδεοληψίας, «μητσοτακική» με αρκετό «Ποτάμι» και «σημιτισμό» ΝΔ, έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ της παγκοσμιοποίησης και κατά του εθνικού κράτους. Προσπαθεί να περάσει ολόκληρο το κράτος σε συγκεκριμένα ιδιωτικά χέρια, που εκφράζουν την παγκοσμιοποίηση και να ρίξει τα εθνικά αντανακλαστικά. Τα ίδια περίπου, εκ των πεπραγμένων τους, φρονούν ο ΣΥΡΙΖΑ και το νέο ΠΑΣΟΚ-ΚΑΛ, ευθυγραμμισμένα πλήρως στη μονοδιάστατη «δυτική αλήθεια», παρά τις λεκτικές πιρουέτες τους, τα πολύχρωμα και ανούσια συνέδριά τους και τις αρχηγικές ψηφοφορίες.

Όμως η Ελλάδα και όχι μόνο, πρέπει να επαναφέρει το ρόλο ενός υγιούς και αδιάφθορου (αυτή τη φορά) κράτους στην οικονομία, αλλά και να δώσει στον ελληνικό λαό την πολιτική ελευθερία και τη δύναμη να γίνει αφεντικό στον τόπο του. Και αυτό θα γίνει μέσα από κατάλληλες θεσμικές συνταγματικές αλλαγές, για να ξεφύγει το κράτος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της παγκοσμιοποίησης, την υποταγή και την υποτέλεια και να στηριχθεί στο λαό του. Να αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο και να ανοίξει η κλειστή παρασιτική ελίτ που καταδυναστεύει το λαό και απομυζά τον πλούτο του. Να δώσει αξιοπρέπεια και ικανές αμοιβές στους Έλληνες εργαζόμενους, που κινδυνεύουν από το φθηνό και εξαθλιωμένο ξένο εργατικό δυναμικό, το οποίο διακινεί η παγκοσμιοποίηση με τις συνεχείς ροές αλλοδαπών μεταναστών.

Προς αυτή την ιδεολογική κατεύθυνση, που πράγματι μπορεί να αφυπνίσει το λαό και να εκφράσει ισχυρά κοινωνικά ρεύματα δεν βλέπω να κινούνται τα προαναφερθέντα συστημικά κόμματα, αλλά ούτε ακόμα και αυτό το ιδεολογικά παρωχημένο ΚΚΕ, ούτε και το ΜΕΡΑ25, κολλημένα στον δικαιωματισμό της παγκοσμιοποίησης, πλην της Ελληνικής Λύσης.

 

 

Share