Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την τουρκική επιθετικότητα, θα πρέπει κατ΄ αρχήν να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέφτεται και δρα η Τουρκία, αλλά και το ποια είναι η δική μας θέση στο συγκεκριμένο χώρο και στο χρόνο.
Η Τουρκία λοιπόν είναι κράτος μόλις εκατό ετών, το οποίο στην ουσία δημιουργήθηκε με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Πριν τη συνθήκη της Λωζάνης δεν υπήρχε τουρκικό κράτος. Υπήρχε οθωμανική αυτοκρατορία. Η προηγούμενη συνθήκη των Σεβρών το 1920, ουσιαστικά επικύρωσε την μεγάλη ήττα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και φυσικά τη νίκη της Ελλάδας.
Το δικό μας δε σύγχρονο ελληνικό κράτος, κι εδώ είναι το «αστείο» του πράγματος, είναι παλαιότερο του σύγχρονου τουρκικού. Ουσιαστικά ξεκίνησε η δημιουργία του με τον εθνικοπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού έθνους το 1821, εναντίον της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας, για να καταλήξει στα εδαφικά όρια που του αναγνώριζε τελικά η συνθήκη των Σεβρών. Δηλαδή της Ελλάδας των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων.
Στη συνέχεια, όπως είναι γνωστό, προέκυψε αναταραχή στο εσωτερικό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με την επικράτηση των νεότουρκων επαναστατών υπό τον Κεμάλ, οι οποίοι ποτέ δεν αποδέχθηκαν τη συνθήκη των Σεβρών. Και προξενώντας στην ουσία οι ίδιοι τον πόλεμο στη Μικρά Ασία, κατάφεραν να μας νικήσουν (εκμεταλλευόμενοι τα δικά μας εσωτερικά και εξωτερικά λάθη, αλλά και την αλλαγή της στάσης των συμμάχων) για να επακολουθήσει η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Η συνθήκη της Λωζάνης που έγινε μετά, δημιούργησε το νέο τουρκικό κράτος και χάραξε τα σύνορα μεταξύ εκείνου και της ηττηθείσας Ελλάδας. Αυτά τα σύνορα ισχύουν μέχρι σήμερα.
Από τα πιο πάνω αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι, η σημερινή Τουρκία δεν πρέπει να συγχέεται με την παλιά οθωμανική αυτοκρατορία. Είναι κράτος μόλις εκατό ετών και από το 1922 και μετά διακατέχεται συνεχώς από μια εθνική ανυπομονησία για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εδαφική διεύρυνση, νοσταλγώντας αλλά και επικαλούμενη την οθωμανική αυτοκρατορία. Αν σκεφτεί μάλιστα κάποιος, ότι εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε αποβάλει ποτέ την ιδέα της βυζαντινής αυτοκρατορίας και της αλύτρωτης βασιλεύουσας που έπεσε το 1453, καθώς και των εδαφών της Μ. Ασίας, αντιλαμβάνεται εύκολα το πάθος των τούρκων για αναβίωση της μόλις πρόσφατα (100 έτη πριν) διαλυθείσας οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Εδώ όμως πρέπει να προσεχθεί το εξής. Άλλο πράγμα το σύγχρονο τουρκικό κράτος και άλλο η πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία. Η σημερινή Τουρκία «κτίστηκε» πάνω σε ένα σωρό γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και ξερίζωμα διαφόρων εθνοτήτων και θρησκευμάτων που υπήρχαν στο εσωτερικό της οθωμανικής αυτοκρατορίας και στα όρια της σημερινής Τουρκίας. Το σύγχρονο τουρκικό κράτος στην ουσία είναι ένα κατοχικό κράτος, που κάθεται πάνω στο αίμα, στα εδάφη και τις περιουσίες διαφόρων εθνοτήτων που σκότωσε και ξερίζωσε στη συγκεκριμένη εδαφική επικράτεια που καλύπτει η σημερινή Τουρκία.
Αυτό φυσικά το αισθάνονται, πρώτοι από όλους, οι ίδιοι οι σημερινοί απόγονοι των νεότουρκων της σύγχρονης Τουρκίας. Δηλαδή αισθάνονται ότι είναι κατακτητές και ξένοι με τα εδάφη τα οποία κατέχουν. Αυτό το αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας, εάν παρατηρήσει τις γιγάντιες σημαίες που τοποθετούν οι Τούρκοι παντού. Είτε στην Κωνσταντινούπολη μεταβεί κάποιος, είτε στα μικρασιατικά παράλια, θα δει αναρτημένες γιγαντιαίες τουρκικές σημαίες, σαν να θέλουν να δείξουν προς τους ξένους ότι εκεί είναι Τουρκία. Δηλαδή ασυναίσθητα και οι ίδιοι αγωνιούν να δείξουν ότι εκεί είναι τουρκικά εδάφη, καθόσον μέσα τους ξέρουν ότι δεν είναι, αφού όπου και αν σκάψουν βρίσκουν αρχαία ελληνικά ή χριστιανικά ευρήματα. Ασυναίσθητα λοιπόν φοβούνται ενδόμυχα ότι ενδέχεται κάποια στιγμή να αναγκαστούν να τα εγκαταλείψουν.
Από την άλλη και αφού έμειναν πλήρως ατιμώρητα όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που έκαναν οι νεότουρκοι, προκειμένου να “καθαρίσουν” από άλλα έθνη τη σημερινή τουρική επικράτεια, αυτό έδωσε το θάρρος στους σημερινούς Τούρκους να διεκδικούν με θράσος να καταλάβουν νέα εδάφη, νησιά, θάλασσες κλπ, με διάφορες κάθε φορά ψευτοδικαιολογίες και κυρίως με την έντεχνα διοχετευόμενη προπαγάνδα, ότι όλα αυτά ήταν τουρκικά εδάφη τα οποία έχουν καταλάβει ξένοι. Ουδέν ψευδέστερον. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική όπως είδαμε. Όλα αυτά, ήταν μεν τμήματα υπό την κυριαρχία της της οθωμανικής αυτοκρατορίας (και όχι φυσικά τμήματα της σύγχρονης Τουρκίας), αλλά πάνω τους κατοικούσαν (ταυτόχρονα επί οθωμανικής αυτοκρατορίας και από χιλιάδες χρόνια πριν την οθωμανική αυτοκρατορία) διάφορες άλλες εθνότητες.
Κατά την ίδια τούρκικη «λογική» σχετικά με το ελληνικό Αιγαίο και τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, στα τούρκικα «σύνορα της καρδιάς» θα έπρεπε να ανήκουν η Συρία, η Σ. Αραβία, η Αίγυπτος, η Β. Αφρική γενικά, τα Βαλκάνια κ.λ.π. Όλα αυτά υπάγονταν κάποτε στην εξουσία της οθωμανικής αυτοκρατορίας και απελευθερώθηκαν όταν κατέρρευσε αυτή. Όπως λοιπόν δεν μπορεί η Τουρκία να διεκδικήσει εδάφη της Βουλγαρίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας, της Συρίας κ.λ.π., κατά την ίδια λογική δεν μπορεί να διεκδικεί και ελληνικά εδάφη. Νομικά φυσικά πάντα, γιατί δια των όπλων μπορεί να διεκδικήσει ό,τι εμείς της επιτρέπουμε να διεκδικεί. Και αφού βλέπει απέναντί της μια ψοφοδεή σάπια ελληνική ελίτ, δεν πρόκειται να ησυχάσει, αλλά θα εντείνει τις προσπάθειες για απόσπαση ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Να το επαναλάβω λοιπόν για μια ακόμα φορά ώστε να γίνει κατανοητό. Δεν απώλεσε τίποτα η σύγχρονη Τουρκία μετά το 1922 οπότε και ιδρύθηκε. Πριν το 1922 υπήρχε η οθωμανική αυτοκρατορία και πριν από αυτή η βυζαντινή αυτοκρατορία και πριν από αυτή η ρωμαϊκή και πάει λέγοντας. Όπως πολύ ορθά επισήμανε με μία μόνο φράση του χθες ο ηγέτης της ιταλικής Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι “η επιστροφή στην οθωμανική αυτοκρατορία δεν είναι στην ημερήσια διάταξη της αντζέντας μας”. Δηλαδή με μία μόνο φράση του, ο Σαλβίνι σκότωσε ιστορικά και επικοινωνιακά τις αιτιάσεις των σύγχρονων Τούρκων.
Και σε ότι μας αφορά, οι επί χιλιάδες χρόνια γενιές Ελλήνων που κατοικούσαν και κατοικούν στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο κλπ, δεν μετακινήθηκαν από εκεί, ούτε επί ρωμαϊκής, ούτε επί βυζαντινής, ούτε επί οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κάτω από την ίδια κάθε φορά αυτοκρατορία, συνυπήρχαν πάντα διάφορα έθνη, με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, ήθη, έθιμα και παραδόσεις, η δε κάθε φορά αυτοκρατορία είχε την επικυριαρχία και την εξουσία. Άλλο πράγμα φυσικά οι διώξεις και οι τιμωρίες που υφίσταντο οι γηγενείς πληθυσμοί από τα στρατεύματα κατοχής της αυτοκρατορίας. Αυτό είναι άλλο και άλλο οι γενοκτονίες και οι εθνοκαθάρσεις που έκαναν οι νεότουρκοι στην εδαφική επικράτεια της σημερινής Τουρκίας.
Η Μ. Ασία, επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν γεμάτη από διάφορες εθνότητες (κυρίως Έλληνες, Ελληνοπόντιους, Αρμένιους, Εβραίους κλπ), οι οποίες εθνότητες σφαγιάσθηκαν ή εξαναγκάστηκαν σε ξεριζωμό από τα τάγματα των νεότουρκων του Κεμάλ, προκειμένου να ιδρυθεί η σύγχρονη Τουρκία. Επομένως, τα περί «Γαλάζιας Πατρίδας» και τα περί «συνόρων της καρδιάς τους» είναι πέρα για πέρα αβάσιμα. Δεν είχαν κάποια εδάφη οι σύγχρονοι Τούρκοι που δήθεν τα κατέλαβαν ξένοι και έτσι αισθάνονται αλύτρωτοι. Αντίθετα αυτοί ξερίζωσαν διάφορες εθνότητες από τα πατρογονικά τους εδάφη και αυτά τα σφαγιασθέντα έθνη είναι εκείνα που δικαιολογημένα θα πρέπει να αισθάνονται αλυτρωτισμό.
Με λίγα λόγια, οι ισχυρισμοί των Τούρκων είναι ψεύτικοι – προπαγανδιστικοί (σαν τον ψετοαλυτρωτισμό των Σκοπιανών) και ο πραγματικός στόχος τους είναι η δημιουργία ενός ισχυρού γεωπολιτικού τουρκικού πόλου στον νέο κόσμο που θα δημιουργηθεί, με ψυχολογικό όχημα τη νοσταλγία της οθωμανικής αυτοκρατορίας και με πρακτική την ανατροπή των συνθηκών και την κατάληψη νέων εδαφών, με τον γνώριμο φυσικά τρόπο. Δηλαδή με γενοκτονία και ξερίζωμα των γηγενών πληθυσμών, όπως έγινε στη Μ. Ασία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και την Τένεδο, όπως έγινε στη Β. Κύπρο, όπως γίνεται τώρα στη Β. Συρία και στο Β. Ιράκ με τις σφαγές και το ξερίζωμα των Κούρδων και όπως επιδιώκουν να γίνει και στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο. Αν φυσικά το επιτρέψουμε να συμβεί.
Τα ανωτέρω, τα οποία κάπου μέσα μας τα θεωρούμε μεν δεδομένα, αλλά δυστυχώς δεν τα έχουμε επεξεργαστεί κατάλληλα, ούτε τα χρησιμοποιούμε σωστά, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική και τη διπλωματία, θα πρέπει να τα συνειδητοποιήσουμε επειγόντως και αυτά να διδαχτούν άμεσα και στα σχολεία για τις επόμενες γενιές.
Είναι μεγάλο δυστύχημα για τη χώρα μας και το έθνος μας, που κάποιοι εντός των τειχών, από την ολιγαρχία της χώρας, προσπαθούν για τους δικούς τους λόγους, να μας πείσουν ότι δήθεν οι Τούρκοι έχουν δίκιο, ότι δικαιούνται ελληνικά εδάφη και ελληνικές θάλασσες, ότι δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες κ.λ.π. Κρίμα…
